آزمایش سریع‌ترین خودروی جهان با سرعت ۱۶۱۰ کیلومتر بر ساعت (+عکس)
گروه بریتانیای تصمیم دارد در سال ۲۰۲۰ میلادی به هدف بزرگ خود برسد تا خودروی بلادهاند با میانگین سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت معادل ۱۶۱۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کند.
موبنا – یک گروه بریتانیایی اتومبیل منحصر به‌فردی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند با سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت (معادل ۱۶۱۰ کیلومتر بر ساعت) حرکت کند. برای این اتومبیل موتور راکت‌های فضایی در نظر گرفته شده است و گروه بریتانیایی در نمونه ساخته شده از موتور جت «یوروفایتر-تایفون» استفاده کرده است و محققان می‌گویند که اگرچه این خودروی زمینی مجهز به موتور جت فضایی می‌تواند با سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت حرکت کند، ولی با برخی تغییرات کوچک این امکان وجود دارد تا حداکثر سرعت آن باز هم بیشتر شود.
این خودرو که از آن به عنوان سریع‌ترین اتومبیل تاریخ روی کره زمین یاد می‌شود «بلادهاند» نام دارد و قرار است اواسط سال ۲۰۱۹ میلادی نخستین آزمایش برای حرکت آن با سرعت ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت انجام شود. سپس پیش‌بینی شده است پایان سال ۲۰۱۹ میلادی این اتومبیل با رساندن میانگین سرعت خود به ۱۳۰۰ کیلومتر بر ساعت، رکورد سریع‌ترین وسیله روی زمین را از آن خود کند. این رکورد هم اکنون به یک خودروی دیگر اختصاص دارد که موفق شد حداکثر سرعت خود را به ۷۶۳ مایل بر ساعت (معادل ۱۲۲۸ کیلومتر بر ساعت) برساند.
سرانجام این گروه بریتانیای تصمیم دارد در سال ۲۰۲۰ میلادی به هدف بزرگ خود برسد و خودروی مذکور با میانگین سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت حرکت کند. این آزمایش بی‌نظیر در منطقه «هاکسکین پان» در ناحیه شمالی شهر کِیپ در آفریقای جنوبی انجام می‌شود.
پس از چند ماه آزمایش مکرر و حرکت در جاده‌های مختلف، هم اکنون قرار شده است «بلادهاند» به مقر اصلی خود برگردد تا تمامی چرخ‌ها و ترمزها از آن باز شوند و آماده‌سازی‌های نهایی برای حرکت آن روی مسیر بیابانی آفریقای جنوبی آغاز شود.
خبر خوب فنی این است که تمام آزمایش‌های صورت گرفته تا امروز موفقیت‌آمیز بوده و طبق پیش‌بینی‌های قبلی انجام شده است. در این آزمایش‌ها همان طور که از قبل احتمال داده می‌شد، دیسک‌های کربنی ترمزها توانسته‌اند برای توقف خودرو دمای بیش از ۱۰۰۰ درجه سانتی‌گراد را تحمل کنند و فشار بالا روی هر یک از میله‌های کششی معادل چندین تن مشکلی برای آنها ایجاد نکرده است.
در عصر امروز که اتومبیل‌ها با قابلیت‌های ایمنی و فناوری‌های پیشرفته وارد خیابان می‌شوند، این اتفاق بسیار آسان است که بتوان آنها را در سرعت‌های مختلف کنترل کنرد. ولی شرکت‌های تولیدکننده خودرو با صرف سال‌ها تلاش و میلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری همچنان تلاش می‌کنند ایمنی را در خودروها همچنان افزایش دهند و پیش از ورود آنها به بازار، خودروی جدید خود را در آزمایش‌های مختلف بررسی کنند. در مقابل «بلادهاند» یک خودروی منحصر به‌فرد دست‌ساز محسوب می‌شود که فقط یک نمونه از آن ساخته شده است و قرار نیست آزمایش‌ها روی مدل دیگر آن به انجام برسد. مرحله نخست آزمایش‌ها روی این خودرو در اواخر سال گذشته با موفقیت به انجام رسید.
گروه تحقیقاتی بریتانیایی اعلام کردند در نخستین آزمایش عملی همه اتفاقات به خوبی انجام شد و تمام بخش‌ها طبق پیش‌بینی‌های قبلی پیش رفت. این اتفاق در نتیجه همکاری‌های گسترده یک گروه از بهترین مهندسان جهان صورت گرفت که تلاش‌های گسترده‌ای را با یکدیگر انجام دادند.
خبر خوب دیگری که در این زمینه منتشر شده این است که این خودرو قابلیت‌های جدیدی را به دنیای اتومبیل‌ها معرفی می‌کند. این روزها در عصر اتومبیل‌های مسابقه‌ای پیشرفته و پرقدرت زندگی می‌کنیم و شرکت‌های مختلف در دسته‌بندی‌های گوناگون آنها را به تولید می‌رسانند. این مسئله باعث شده است به راحتی بتوانیم با نحوه عملکرد خودروهای مذکور در شرایط متفاوت آشنا شویم. این مسئله به آن معنی خواهد بود که خودروهای مسابقه‌ای پس از دستیابی به توانایی‌های قابل ملاحظه می‌توانند در سرعت‌های بالا عملکرد متفاوت نشان دهند و خودروی جدید بریتانیایی قرار است با آزمایش نهایی، آنها را وارد عصر جدیدی بکند که با سرعت بیشتر حرکت کنند.
خودروهای مسابقه‌ای پیش از آنکه وارد پیست‌های استاندارد بشوند بارها مورد آزمایش قرار می‌گیرند تا حداکثر سرعت آنها در شرایط آب و هوایی مختلف سنجیده شود. ولی برای «بلادهاند» این نخستین بار است که خودروی مذکور حداکثر سرعت خود را به ۱۰۰۰ مایل بر ساعت میرساند.
در این خودرو سیستم تعلیق باد حذف شده است تا بتواند سرعت خود را به حداکثر برساند و بدون هرگونه نگرانی از افزایش دمای موتور، راننده با حداکثر سرعت حرکت کند.
یکی از مهم‌ترین نکاتی که از خودرو در سرعت‌های بالا محافظت می‌کند، لاین‌های موازی فیبرهای کربنی در قسمت جلوپنجره و لاستیک‌ها است. در این میان قرار است «بلادهاند» روی سطح خشک شده بیابان‌های «هاکسکین پان» حرکت کند و در این منطقه جریان هوا باعث می‌شود حجم گسترده گرد و غبار در اطراف چرخ‌ها ایجاد شود و آلیاژهای کربنی جلوپنجره و لاستیک‌ها نتوانند به خوبی کار کنند. این اتفاق موجب می‌شود فضای میان لاستیک و سپر با گرد و غبار پر شود و جریان هوا در آن ایجاد نشود.
تصور کنید این شرایط در نخستین آزمایشی که «بلادهاند» با میانگین سرعت ۵۰۰ مایل بر ساعت حرکت کرد هم وجود داشته است و این نخستین باری بوده است که محققان در شرایط بیابانی سرعت خودرو را به این حد می‌رساندند.
زمانی که سرعت این خودرو به ۵۰۰ مایل بر ساعت می‌رسد، بخش تحتانی لاستیک به صورت موقت روی سطح زمین متوقف می‌شود و مرکز چرخ با سرعت ۵۰۰ مایل بر ساعت حرکت می‌کند. با این توضیح تصور کنید زمانی که میانگین سرعت خودرو به ۱۰۰۰ مایل بر ساعت می‌رسد لاستیک‌ها چگونه می‌توانند روی سطح شنی بیابان مقاومت کنند. این سرعت تقریبا ۱.۴ برابر میانگین سرعت صوت محسوب می‌شود.
حرکت با سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت معادل ۱۶۱۰ کیلومتر بر ساعت می‌توان یک توفان شن تا شعاع چند کیلومتری ایجاد کند.
شیارهای مخصوصی که روی لاستیک‌های این خودرو حک شده است به گونه‌ای طراحی شده که گرد و غبار را به فضای اطراف پخش می‌کند تا دید راننده از بین نرود و او بتواند فضای مقابل را مشاهده کند. این مسئله یکی از مهم‌ترین نکات در طراحی این خودرو بوده است. با توجه به اینکه مهندسان موتور این خودرو را با سیستم تعلیق بیابانی ساخته‌اند، جهت پخش شدن گرد و غبار بین خودرو اهمیت بسیار بالایی دارد.
شیارهای روی لاستیک‌های «بلادهاند» علاوه بر اینکه می‌تواند گرد و غبار را هدایت کند، قادر است ایمنی خودرو را هم افزایش دهد. زمانی که این اتومبیل با سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت حرکت می‌کند و به حداکثر سرعت خود می رسد، کنترل لاستیک‌ها باید در دستان راننده باشد و او بتواند خودرو را در بهترین حالت به سمت جلو هدایت کند. ایمنی این مسئله با طراحی ویژه لاستیک‌ها صورت گرفته است. رینگ‌ها نیز به صورت تخت و بدون هرگونه حفره و محفظه طراحی شده‌اند تا امکان ورود گرد و غبار به داخل آنها وجود نداشته باشد.
سرعت ۱۶۱۰ کیلومتر بر ثانیه معادل ۴۴۷ متر بر ثانیه محاسبه می‌شود و این مسئله به آن معنی است که هر لاستیک در هر دقیقه ۱۰ هزار بار یا در هر ثانیه ۱۷۰ بار می‌چرخد. با این اتفاق در هر ثانیه حدود ۵۰ هزار برابر نیروی گرانش انرژی وارد می‌شود.
این همان مسئله‌ای است که محققان تصمیم گرفتند لاستیک‌ها را از جنس فلز بسازند و البته توجه داشته باشید که طراحی لاستیک‌ها حدود ۶ سال به طول انجامید و پس از انجام آزمایش‌های فراوان، کارشناسان توانستند یک استاندارد واحد را برای آن ارایه دهند. با این توضیحات می‌توان گفت این خودرو فناوری‌های منحصر به‌فردی دارد که فقط به صورت اختصاصی برای آن ارایه شده است.
ترمزهای خودرو نیز به گونه‌ای ساخته شده‌اند که با این سرعت بالا هماهنگی دارند و متناسب با نیرویی که در هر لحظه روی لاستیک‌ها وارد می‌شود، آنها را مدیریت می‌کنند. در آزمایش سال گذشته محققان از دیسک‌های کربنی برای آزمایش با سرعت ۲۰۰ مایل بر ساعت استفاده کردند و با این وجود هم اکنون به این نتیجه رسیده‌اند که برای سرعت‌های بالاتر به یک قطعه مقاوم تر نیاز دارند تا خودرو را به کمک آن متوقف کنند. از این رو قرار شده است دیسک‌های ترمز مخصوص مسیر بیابانی از جنس فولاد ساخته شود.
اگرچه ظرفیت دیسک‌های فولادی به اندازه دیسک‌های کربنی بالا نیست و در بیشت اتومبیل‌های مسابقه‌ای امروزی از دیسک‌های کربن یا چدنی استفاده می‌شود، کارشناسان با بررسی‌های خود به این نتیجه رسیده‌اند که دیسک فولادی برای مسیر بیابان مناسب‌تر است. آنها معتقدند که فولاد به قدری توان دارد که می‌تواند فشار بسیار بالای ناشی از حرکت چرخ‌ها با سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت را تحمل کند.
این خودرو فقط برای چرخ‌های جلوی خود دیسک های ترمز را شامل می‌شود و چرخ‌های عقب در خارج از بدنه تعبیه شده‌اند. بنابراین این چرخ‌ها فاقد هرگونه سیستم نگه‌دارنده هستند و فقط برای کنترل و هدایت اتومبیل به کار می‌روند. به هر حال، باید از هم اکنون تا سال ۲۰۲۰ میلادی منتظر ماند و دید آیا انسان می‌تواند یک شیئ را با سرعت ۱۰۰۰ مایل بر ساعت روی سطح زمین حرکت بدهد یا نه.
