ادای دین تارانتینو به موریکونه

تارانتینو در کمال حیرت خبرنگاران بی آنکه معرفی شود در جلسه پرسش و پاسخ با خبرنگاران در ابی رود استودیوز شهر لندن حضور یافت. تارانتینو گفت: من در چندین نمایش افتتاحیه حضور داشته ام اما این یکی با بقیه فرق دارد و خوشحالم که در ردیف جلو صندلی دارم.

او پس از چند لحظه ایستاد و موریکونه را اینگونه معرفی کرد: خانم ها و آقایان: استاد.

تارانتینو گفت که نخستین بار در سن دوازده سالگی با موسیقی موریکونه آشنا شد؛ آنهم زمانی که همراه مادرش-از علاقه مندان کلینت ایستوود-به تماشای یکی از فیلم های وسترن اسپاگتی رفته بود.

این کارگردان افزود: من از همان دوران شروع به جمع آوری موسیقی متن فیلم ها کردم و پس از مدتی پی بردم که مجموعه بزرگی از آثار موریکونه را دارم.

ادای دین تارانتینو به موریکونه

این نخستین باری است که تارانتینو با این آهنگساز ایتالیایی همکاری می کند، گو آنکه در گذشته از مجموعه ای از آثار او در فیلم های خود استفاده کرده بود. تارانتینو در فیلم های «بیل را بکش ۱و۲»، «لعنتی های بی آبرو» و «جانگوی رها شده» از تنظیم های جدیدی از آثار پیشین موریکونه استفاده کرده بود. انیو موریکونه ظرف پنجاه سال آهنگسازی تم های زیادی ساخته که یکی از محبوب ترین آنها موسیقی متن کلاسیک «خوب؛ بد؛ زشت» ساخته کلینت ایستوود محصول ۱۹۶۶ است.

تارانتینو که موریکونه را «استاد» خطاب می کند، پس از پایان فیلمبرداری «هشت نفرت انگیز» به سراغ موریکونه می رود و از او می خواهد که موسیقی متن فیلم را بسازد.

تارانتینو گفت: موریکونه فکر می کرد من هنوز  فیلمبرداری را شروع نکرده ام بنابراین بامن صحبت کرد اما به او گفتم که من فیلمبرداری را انجام داده ام و ظرف یک ماه موسیقی متن را می خواهم.

در آن زمان انیو موریکونه مشغول ساختن موسیقی فیلم برای دوستی بود و فقط می توانست قول ساختن یک تم موسیقی برای «هشت نفرت انگیز» را بدهد اما فردای آن روز و پس از خواندن داستان فیلم موافقت کرد که برای «هشت نفرت انگیز» موسیقی متن را تمام و کمال بسازد.

انیو موریکونه که با کمک مترجم با خبرنگاران گفتگو می کرد به آنها گفت: عصبی بودم، خیلی خیلی سخت کار کردم چون احساس می کردم تارانتینو به یک موسیقی بسیار ویژه برای این فیلم نیاز دارد.

انیو گفت که می خواست بی توجه به کیفیت آثار تارانتینو که بارها او را حیرت زده و غافلگیر کرده، کاری ویژه تحویل بدهد. «من تحت تاثیر و حتی حیرت زده از خشونت بعضی از سکانس های تارانتینو قرار گرفته ام… اما دوباره فکر کردم و پی بردم که درست است ما بخاطر هراس از این خشونت حیرت زده می شویم اما اگر خودمان را قربانیان این خشونت بدانیم می فهمیم که تارانتینو همیشه طرف طبقه بی بضاعت را می گیرد.»

176/