از تضعیف حس بویایی تا خطر نارسایی قلبی در تحقیقات جدید دانشگاه میشیگان

بر اساس مطالعه ای که از طریق مجله CFR در اختیار علاقه مندان قرار گرفته است، متخصصان تخمین می زنند که حدود 64 میلیون نفر در سراسر جهان دچار نارسایی قلبی هستند؛ یک اختلال پزشکی مهم که در آن قلب قادر به پمپاژ خون کافی در سراسر بدن نیست.

نارسایی قلبی می تواند ناشی از بیماری های دیگری باشد که باعث تضعیف عضله قلب می شوند، مانند بیماری عروق کرونر قلب و همچنین فاکتورهای مرتبط با شرایط زندگی ناسالم، از جمله استعمال سیگار و مصرف زیاد الکل.

به گفته محققان دانشگاه ایالتی میشیگان از دست دادن حس بویایی ممکن است به پیش بینی خطر ابتلا به نارسایی قلبی کمک کند. این مطالعه اخیرا در مجله انجمن قلب آمریکا منتشر شده است.

چگونه از دست دادن حس بویایی با سلامت کلی بدن مرتبط است؟

بر اساس زنجیره ای از پژوهش ها که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی هستند، افراد با افزایش سن شروع به از دست دادن حس بویایی خود می کنند. تحقیقات قبلی در این حیطه نیز نشان می دهند که با رسیدن به 60 سالگی، اختلالات بویایی افزایش می یابند.

دکتر هونگلی چن، استاد گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی دانشگاه ایالتی میشیگان و نویسنده اصلی این مطالعه، توضیح می دهد: «از دست دادن حس بویایی یا نقص آن حدود یک چهارم افراد مسن را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال آگاهی عمومی در این زمینه پایین است و تنها حدود 30 درصد از کسانی که با از دست دادن حس بویایی دست و پنجه نرم می کنند، به طور قطعی از وضعیت خود مطلع هستند. ما طی دو دهه گذشته آموخته ایم که از دست دادن بویایی یکی از مهمترین نشانگرهای اولیه زوال عقل و همچنین بیماری پارکینسون است. جالب است که داده‌ های در حال ظهور، از جمله داده‌ های مطالعه ما، نشان می‌ دهند که از دست دادن بویایی ممکن است پیامدهای عمیق‌ تری بر سلامت افراد مسن‌ داشته باشد، از جمله خطر مرگ، ذات‌ الریه، کاهش عملکردهای فیزیکی و ذهنی و احساس ضعف.»

در این میان مشخص شده که از دست دادن بویایی ممکن است با سلامت سیستم قلب و عروق نیز مرتبط باشد. داده های اولیه نشان می دهند که تغییرات تحت بالینی قلبی عروقی می توانند بر حس بویایی افراد مسن تاثیر بگذارند. از سوی دیگر، احتمال دارد که از دست دادن بویایی بر مصرف مواد مغذی توسط فرد، خلق و خو و فعالیت‌ های روزانه وی نیز اثر منفی بگذارد که مجموعه آنها می توانند سلامت دستگاه قلب و عروق را به مرور زمان به خطر انداخته و منجر به عوارض مختلف شوند. این موضوع می تواند منحصرا به مورد نارسایی قلبی نیز مربوط شود.

کاهش حس بویایی خطر نارسایی قلبی را تا 30 درصد افزایش می دهد

برای انجام مطالعه مد نظر، محققان داده های حدود 2500 نفر را از موسسه ملی پیری، مطالعه سلامت ABC، تجزیه و تحلیل کردند. شرکت کنندگانی که برای اولین بار در سال 1997 و 1998 در این مطالعه ثبت نام کردند، افراد مسن سالم بین 70 تا 79 سال بودند.

شرکت کنندگان این مطالعه از زمانی که حس بویایی آنها در یک کلینیک در سال 1999 تا 2000 مورد آزمایش قرار گرفت، به مدت 12 سال و تا زمانی که یک رویداد قلبی عروقی را تجربه کردند یا از دنیا رفتند، پیگیری شدند.

دانشمندان اقدام به تجزیه و تحلیل داده ها کردند تا ببینند که آیا می توانند به ارتباطی میان از دست دادن حس بویایی و بیماری های قلبی عروقی از جمله حمله قلبی، سکته مغزی، نارسایی احتقانی قلب، آنژین و یا مرگ ناشی از بیماری عروق کرونر قلب دست یابند یا خیر.

در نتیجه این مطالعه، محققان دریافتند شرکت‌ کنندگانی که دچار از دست رفتن حس بویایی بودند، در مقایسه با افرادی که بویایی کامل و سالم داشتند، حدود 30 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به نارسایی احتقانی قلب قرار گرفتند.

نویسندگان مطالعه همچنین گزارش دادند که هیچ ارتباطی بین کاهش بویایی و بیماری های قلبی دیگر یا سکته مغزی یافت نشد. در واقع این ارتباط صرفا برای نارسایی قلبی مورد شناسایی قرار گرفت که علت دقیق آن نیز همچنان به طور کامل مشخص نشده است.

ارتباط یافت شده در این تحقیق ممکن است صرفا به دلیل فرآیند پیری بدن باشد که هر دو شرایط مذکور یعنی کاهش حس بویایی و نارسایی احتقانی قلب را به طور همزمان ایجاد می کند. اما اگر موضوع مستقیما به حس بویایی مربوط باشد، چه؟ به منظور پاسخ به چنین پرسش هایی، تحقیقات آینده در این زمینه باید بر اعتبار بخشیدن به رابطه میان حس بویایی و نارسایی قلبی با مطالعات بزرگتر و ترجیحا با ارزیابی طولی حس بویایی متمرکز شوند. علاوه بر این، مکانیسم‌ های بالقوه زمینه‌ ای برای چنین رابطه‌ ای باید به دقت مورد مطالعه قرار بگیرند.

همچنین از آنجایی که نارسایی قلبی یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در جمعیت های مختلف به شمار می رود، شناسایی عواملی که نارسایی قلبی را پیش‌ بینی می‌ کنند، متخصصین را قادر می‌ سازد تا غربالگری و مداخله موثرتری داشته باشند و بتوانند با سرعت بالاتری از پیشرفت نارسایی قلبی در بیماران جلوگیری کنند.