بتسدا ؛ بیمارستان شناور نیروی دریایی آمریکا (+تصاویر)

موبنا – کشتی های بیمارستانی عظیم نیروی دریایی آمریکا به زودی با کشتی های کوچک تر و با قابلیت دسترسی بهتر جایگزین می شوند. این کشتی های بیمارستانی جدید می توانند در صورت نیاز به ساحل نزدیک تر شوند و همه اینها در شرایطی است که مراقبت از سربازان مجروح و بیماران به خوبی صورت می گیرد.

نیروی دریایی آمریکا قراردادی را برای ساخت کشتی های بیمارستانی نسل بعدی خود با شرکت کشتی سازی آستل یو اس ای (Austal USA) امضا کرده است. کشتی های پزشکی جدید کلاس بتسدا (Bethesda-class) جایگزین کشتی های قدیمی تری خواهند شد که بر اساس کشتی های نفت کش ساخته شده اند.

کشتی های کلاس بتسدا برای پشتیبانی کارآمدتر از نیروهای آمریکا در خارج از کشور طراحی شده و دارای یک باند فرود هلیکوپتر جدید هستند که می تواند پذیرای بزرگترین هلیکوپترها و هواپیماهای تیلت روتور باشد.

بیمارستان های شناور

ارتش های جهان برای قرن ها از کشتی های بیمارستانی به منظور درمان بیماران و مجروحان استفاده کرده اند. کشتی های بیمارستانی می توانند با پیشرفت عملیات نظامی، به ویژه در امتداد خطوط ساحلی، همراهی کرده و پشت خط مقدم در حرکت باشند تا مسافتی را که مجروحان باید جابجا شوند، به حداقل برسد.

برخلاف ایستگاه های پزشکی صحرایی مستقر در ساحل، کشتی های بیمارستانی تجهیزات بزرگتر، سنگین تر و یچیده تری مانند دستگاه های تصویربرداری پرتو اکس، اسکنرهای سی تی، تجهیزات ارتباطی برای درمان از راه دور و غیره را در اختیار دارند.

کشتی های بیمارستانی توسط قوانین جنگ محافظت می شوند. کنوانسیون ژنو 1949 برای بهبود وضعیت اعضای مجروح، بیمار و کشتی های غرق شده نیروهای مسلح تصریح می کند که کشتی های بیمارستانی غیرنظامی هستند. تا زمانی که آنها خارج از نبرد باشند و در پیشبرد تلاش های جنگی نقشی نداشته باشند، وضعیت محافظت شده دارند.

قوانین دیگری نیز وجود دارد. کشتی های بیمارستانی باید به رنگ سفید باشند تا از کشتی های جنگی با بدنه خاکستری که ممکن است در نزدیکی آن قرار داشته باشند، متمایز باشند. آنها باید دارای یک صلیب قرمز، تا حد امکان بزرگ، روی بدنه خود باشند تا وضعیت آنها مشخص شود. کشتی های بیمارستانی باید پرچم ملی خود را به همراه یک پرچم سفید با صلیب قرمز روی آن به اهتزاز درآورند.

نسل جدید کشتی بیمارستانی نیروی دریایی آمریکا

نیروی دریایی آمریکا قراردادی را برای ساخت سه کشتی بیمارستانی کلاس بتسدا امضا کرده است. نخستین کشتی هم نام با این کلاس یعنی یو اس ان اس بتسدا (ئی ام اس-1)، نام خود را از بیمارستان نیروی دریایی بتسدا در بتسدا، مریلند، گرفته است که در حال حاضر به نام مرکز پزشکی نظامی ملی والتر رید شناخته می شود.

دومین کشتی به نام بالبوآ (ئی ام اس-2) نام خود را از مرکز پزشکی نیروی دریایی سن دیگو که به طور غیر رسمی به نام بیمارستان نیروی دریایی بالبوآ در سن دیگو شناخته می شود، گرفته است.

برای کشتی سوم هنوز نامی انتخاب نشده است.

این سه کشتی بر اساس پروژه حمل و نقل سریع اعزامی (Expeditionary Fast Transport)، یک کشتی کاتامرن با بدنه آلومینیومی محصول شرکت آستل یو اس ای ساخته می شوند. نیروی دریایی آمریکا قصد خرید 16 کشتی از این نوع را دارد و پس از تحویل دو کشتی آخر، شرکت آستل یو اس ای ساخت کشتی های پزشکی را آغاز خواهد کرد.

به گفته نیول نیوز، بتسدا و دو کشتی دیگر درازا و پهنایی به ترتیب برابر با 110 و 31.5 متر خواهند داشت. آبخور ناو کشتی های کلاس بتسدا 4.6 متر است. آنها می توانند با سرعت 18 گره حرکت کرده و برد 5000 مایل دریایی دارند.

یک باند فرود هلیکوپتر در قسمت عقب می تواند پذیرای هلیکوپتر سنگین سی اچ-53کی کینگ استالیون جدید سپاه تفنگداران دریایی، هواپیماهای ام وی-22 اُسپری و هلیکوپترهای یو اچ-60 بلک هاوک باشد. این کشتی دارای خدمه کلی، از جمله پرسنل پزشکی، برابر با 223 نفر خواهد بود.

از نظر امکانات پزشکی، کشتی پزشکی جدید نیروی دریایی آمریکا دارای 34 ایستگاه مراقبت حاد، 6 بخش ایزوله، 14 واحد مراقبت های ویژه و سه اتاق عمل خواهد بود.

کشتی های بیمارستانی به طور معمول غیر مسلح هستند، اما مجاز به حمل سلاح برای دفاع شخصی و دفاع از خود کشتی هستند. این به معنای آن است که کشتی های پزشکی می توانند سلاح های کوتاه برد و نه سلاح های دوربرد را حمل کنند.

پیشرفت نسبت به کشتی های بیمارستانی گذشته

دو کشتی بیمارستانی کلاس مرسی (Mercy-class) به نام های مرسی و کامفورت، کشتی های عظیمی هستند که با تغییر کاربری کشتی های نفت کش شکل گرفته اند. با طول 272 متر، هر یک از آنها طولانی تر از دو کشتی کلاس بتسدا هستند. کشتی های کلاس مرسی دارای ظرفیت باورنکردنی 1000 تخت هستند که شامل 80 واحد مراقبت ویژه می شود.

با این وجود، طراحی کلاس مرسی دارای اشکالات قابل توجهی است. کشتی ها بسیار بزرگ هستند و به راحتی می توان آنها را در میدان جنگ شناسایی کرد. اگر دشمن قصد پیروی از کنوانسیون ژنو را داشته باشد، این شرایط مشکلی ایجاد نمی کند، اما اگر این گونه نباشد، اندازه بزرگ مشکل آفرین خواهد بود.

یکی دیگر از مسائل دسترسی مجروحان و بیماران است. باند هلیکوپتر در کشتی های کلاس مرسی نسبتا کوچک و در بخش میانی کشتی قرار دارد که فرود را دشوار می کند.

اگر کشتی در بندر حضور داشته باشد، امکان انتقال مجروحان و بیماران از طریق گذرگاه های پلکانی ورود و خروج کشتی یا از طریق قایق های کوچک فراهم است، اما هیچ کدام برای افراد بدحال ایده آل نیستند. همچنین، کشتی های کلاس مرسی با آبخور ناو 10 متری نمی توانند به شهرها و شهرک های ساحلی نزدیک شوند، مگر امکان پهلو گرفتن در اسکله وجود داشته باشد.

کلاس بتسدا گزینه ای پیشرفته تر و کارآمدتر به ویژه از نظر دسترسی است. به جای یک کشتی بیمارستانی بزرگ، نیروی دریایی آمریکا احتمالا از دو کشتی کلاس بتسدا کوچک تر استفاده خواهد کرد. باند هلیکوپتر در قسمت عقب کشتی قرار دارد که امکان فرود را تسهیل می کند. با آبخور ناو 4.5 متر، کشتی های کلاس بتسدا می توانند به ساحل نزدیک شده و از امکانات ساحلی محدودتر مانند اسکله های ماهیگیری نیز استفاده کنند. سطوح شیب دار با قابلیت چرخش در قسمت کناری بدنه نیز امکان سوار و پیاده کردن بیماران را تسهیل می کند.

افزون بر این، کشتی های کوچک تر هدف های کوچک تری نیز هستند، راحت تر می توانند پنهان شوند و این امکان را برای نیروی دریایی آمریکا فراهم می شود تا مراقبت های پزشکی را بین چند بستر توزیع کند.