انواع تست شنوایی: راهی آسان برای تشخیص از دست دادن شنوایی

موبنا-شنوایی شناسان متخصصان مراقبت های بهداشتی هستند که در تشخیص، درمان و مدیریت اختلالات شنوایی و تعادل تخصص دارند. آنها نقش مهمی در کمک به افراد در تمام سنین دارند که کم شنوایی، وزوز گوش (زنگ در گوش)، سرگیجه و سایر شرایط مرتبط را تجربه می کنند. شنوایی شناسان آموزش و تخصص در ارزیابی، تشخیص و ارائه مداخلات مختلف برای مسائل شنوایی دارند.

شنوایی سنجی چیست؟

شنوایی سنجی شاخه ای از شنوایی شناسی است که شامل اندازه گیری حساسیت شنوایی فرد در طیف وسیعی از فرکانس ها و شدت ها است. این یک روش تشخیصی اساسی است که برای ارزیابی توانایی شنوایی فرد و شناسایی هرگونه کم شنوایی بالقوه یا اختلالات شنوایی استفاده می شود.

شنوایی سنجی معمولا توسط شنوایی شناس، پزشکی که در ارزیابی و مدیریت اختلالات شنوایی و تعادل تخصص دارد، انجام می شود. ابزار اصلی مورد استفاده در شنوایی سنجی، دستگاه شنوایی سنج است، دستگاهی تخصصی که صداها را در فرکانس ها و حجم های خاص تولید می کند.

در طی ارزیابی شنوایی سنجی، معمولاً مراحل زیر انجام می شود:

1. شنوایی سنجی خالص : فردی که مورد آزمایش قرار می گیرد از هدفون استفاده می کند و شنوایی سنج مجموعه ای از صداها را در فرکانس های مختلف (اندازه گیری شده بر حسب هرتز) و شدت (اندازه گیری شده بر حسب دسی بل) ارائه می دهد. فرد زمانی که صدایی را می شنود با فشار دادن یک دکمه یا بالا بردن دست خود پاسخ می دهد. نتایج بر روی یک ادیوگرام رسم می شود، نموداری که ملایم ترین صداهایی را که فرد می تواند در هر فرکانس بشنود را نمایش می دهد. این به تعیین نوع و درجه کم شنوایی کمک می کند.

2. تست هدایت هوا و هدایت استخوان : آزمایش هدایت هوا شامل ارائه صداها از طریق هوا به گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی است. آزمایش هدایت استخوان شامل ارائه صداها به طور مستقیم به استخوان های جمجمه، دور زدن گوش خارجی و میانی است. هر دو نوع تست اطلاعاتی را در مورد یکپارچگی بخش های مختلف سیستم شنوایی ارائه می دهند.

3. تعیین آستانه : آستانه شنوایی ملایم ترین صدایی است که فرد می تواند در هر فرکانس بشنود. آستانه معمولاً در فرکانس‌های مختلف مانند 250 هرتز، 500 هرتز، 1000 هرتز، 2000 هرتز، 4000 هرتز و 8000 هرتز اندازه‌گیری می‌شود. نتایج به طبقه بندی نوع و شدت کم شنوایی کمک می کند.

4. شنوایی سنجی گفتار : شنوایی سنجی گفتار توانایی فرد در شنیدن و درک گفتار را ارزیابی می کند. مواد گفتاری مختلف، مانند کلمات یا جملات، با حجم های مختلف ارائه می شود و فرد آنها را دوباره تکرار می کند. این به تعیین توانایی فرد در تشخیص صداهای گفتار کمک می کند.

شنوایی سنجی ابزاری ضروری برای تشخیص و پایش کم شنوایی و همچنین برای نصب و برنامه ریزی سمعک و کاشت حلزون است. همچنین در ارزیابی اثربخشی مداخلات و درمان های مختلف مرتبط با شنوایی نقش دارد. نتایج آزمایش‌های شنوایی‌سنجی، شنوایی‌شناسان را در ایجاد طرح‌ها و توصیه‌های درمانی شخصی بر اساس نیازهای شنوایی منحصر به فرد هر فرد راهنمایی می‌کند.

انواع تست شنوایی

انواع مختلفی از تست های شنوایی وجود دارد که معمولا برای ارزیابی جنبه های مختلف توانایی شنوایی افراد استفاده می شود. این آزمایشات به تعیین نوع و درجه کاهش شنوایی و همچنین شناسایی علل احتمالی زمینه ای کمک می کند. در اینجا برخی از رایج ترین انواع تست های شنوایی آورده شده است:

ادیومتری تون خالص

این ابتدایی ترین و پرکاربردترین تست شنوایی است. این شامل استفاده از هدفون و گوش دادن به یک سری آهنگ‌هایی است که در فرکانس‌ها و حجم‌های مختلف پخش می‌شوند. فرد مورد آزمایش زمانی که صدایی را می شنود با فشار دادن یک دکمه یا بالا بردن دست خود پاسخ می دهد. نتایج بر روی یک ادیوگرام رسم می شود که آستانه شنوایی فرد را در فرکانس های مختلف نشان می دهد.

شنوایی سنجی گفتار

این تست توانایی فرد در شنیدن و درک گفتار را ارزیابی می کند. صداهای گفتاری مختلف با حجم‌های مختلف ارائه می‌شود تا سطحی که فرد می‌تواند به درستی کلمات یا جملات را تکرار کند، تعیین می‌شود.

تمپانومتری

تمپانومتری حرکت پرده گوش (پرده تمپان) را در پاسخ به تغییرات فشار هوا اندازه گیری می کند. این به ارزیابی سلامت و عملکرد گوش میانی کمک می‌کند و می‌تواند مواردی مانند سوراخ شدن پرده گوش، وجود مایع در گوش میانی یا مشکلات مربوط به استخوان‌ها (استخوان‌های ریز در گوش میانی) را نشان دهد.

تست انتشار گوش (OAE)

تست OAE صداهای تولید شده توسط گوش داخلی (حلزون گوش) را در پاسخ به تحریک صوتی اندازه گیری می کند. اگر حلزون به درستی کار کند، صداهای خاصی را منتشر می کند که می توان آنها را با یک میکروفون حساس که در کانال گوش قرار می گیرد اندازه گیری کرد. این آزمایش اغلب برای غربالگری شنوایی نوزادان و ارزیابی عملکرد حلزون استفاده می شود.

تست پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR)

تست ABR فعالیت الکتریکی عصب شنوایی و ساقه مغز را در پاسخ به محرک های صوتی اندازه گیری می کند. الکترودها روی پوست سر قرار می گیرند و واکنش مغز به صداهای کلیک یا انفجار صدا ضبط می شود. ABR به ویژه در تشخیص کم شنوایی در نوزادان و کودکان خردسال که ممکن است نتوانند به تست های رفتاری سنتی پاسخ دهند مفید است.

تست هدایت استخوان

این آزمایش شنیدن صداهایی که از طریق استخوان های جمجمه انجام می شود را ارزیابی می کند. یک دستگاه ارتعاشی در پشت گوش یا روی پیشانی قرار می گیرد و گوش خارجی و میانی را دور می زند تا مستقیماً گوش داخلی را تحریک کند. این امر به تعیین اینکه کم شنوایی رسانایی (گوش خارجی یا میانی) یا حسی عصبی (گوش داخلی یا عصب شنوایی) است کمک می کند.

ارزیابی عملکردی گوش دادن

این نوع ارزیابی توانایی فرد را برای درک گفتار و برقراری ارتباط موثر در موقعیت‌های گوش دادن در دنیای واقعی، مانند صدای پس‌زمینه یا مکالمات گروهی، ارزیابی می‌کند.

تست تشخیص کلمه

این تست توانایی فرد را در تشخیص و تکرار کلمات خاص در سطح گوش دادن راحت ارزیابی می کند. این به ارزیابی وضوح درک گفتار کمک می کند.

اینها تنها چند نمونه از انواع مختلف تست های شنوایی موجود است. انتخاب آزمایش (ها) به سن، علائم و نگرانی های شنوایی خاص بستگی دارد. مهم است که با یک متخصص شنوایی شناس یا متخصص مراقبت های بهداشتی شنوایی مشورت کنید تا مناسب ترین آزمایش ها را برای وضعیت خود تعیین کنید.

شنوایی سنجی نوزاد

شنوایی سنجی نوزاد فرآیند ارزیابی حساسیت شنوایی نوزادان و کودکان است. از آنجایی که نوزادان نمی توانند مانند بزرگسالان یا کودکان بزرگتر بازخورد شفاهی ارائه دهند، از تکنیک ها و تجهیزات تخصصی برای ارزیابی عملکرد شنوایی آنها استفاده می شود. تشخیص زودهنگام کم شنوایی در نوزادان برای مداخله به موقع و مدیریت مناسب برای ارتقای رشد گفتار و زبان سالم بسیار مهم است.

روش ها و تکنیک های مختلفی در شنوایی سنجی نوزادان استفاده می شود:

• پاسخ شنوایی خودکار ساقه مغز (AABR) : AABR یک روش رایج برای آزمایش شنوایی نوزادان است. این شامل قرار دادن الکترودهای کوچک روی سر نوزاد برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی تولید شده توسط عصب شنوایی و ساقه مغز در پاسخ به محرک های صوتی است. صداهای کلیک نرم از طریق هدفون های کوچک ارائه می شود و تجهیزات AABR پاسخ های عصبی کودک را تجزیه و تحلیل می کند. این آزمایش اغلب به عنوان بخشی از برنامه های غربالگری شنوایی نوزادان مورد استفاده قرار می گیرد.

• تست انتشارات گوش (OAE) : تست OAE معمولاً برای غربالگری شنوایی نوزادان نیز استفاده می شود. این شامل ارائه یک سری صداها از طریق یک گوشی یا کاوشگر کوچکی است که در کانال گوش کودک قرار می گیرد. پاسخ حلزون گوش به این صداها با استفاده از میکروفون اندازه گیری می شود. اگر حلزون به طور طبیعی کار کند، صداهایی را منتشر می کند که توسط میکروفون قابل تشخیص است.

• شنوایی سنجی تقویت بینایی (VRA) : VRA برای نوزادان چند ماهه به بالا استفاده می شود. محرک های بصری، مانند اسباب بازی های متحرک یا چراغ ها، با محرک های صوتی جفت می شوند. هنگامی که نوزاد در پاسخ به صدا سر خود را برمی گرداند، با یک تقویت بصری پاداش دریافت می کند. این تکنیک به شنوایی شناسان کمک می کند آستانه شنوایی نوزاد را برای فرکانس های مختلف ارزیابی کنند.

• شنوایی سنجی بازی شرطی (CPA) : با رشد و تکامل کودکان، می توان از شنوایی سنجی بازی شرطی استفاده کرد. در این روش به کودک آموزش داده می شود که در پاسخ به صدا عمل خاصی مانند قرار دادن بلوک در سطل را انجام دهد. صداها در فرکانس ها و شدت های مختلف ارائه می شوند و به شنوایی شناس اجازه می دهد آستانه شنوایی کودک را تعیین کند.

• تمپانومتری با فرکانس بالا : این تست حرکت پرده گوش را در پاسخ به تغییرات فشار هوا اندازه گیری می کند. به ارزیابی سلامت گوش میانی و عملکرد پرده گوش و استخوانچه ها کمک می کند. تمپانومتری با فرکانس بالا به ویژه در ارزیابی اختلالات گوش میانی در نوزادان مفید است.

• شنوایی سنجی گفتار و تکنیک های مشاهده : در حالی که ممکن است انجام شنوایی سنجی گفتاری سنتی با نوزادان بسیار کم سن ممکن نباشد، شنوایی شناسان همچنان می توانند از تکنیک های مشاهده ای برای ارزیابی واکنش کودک به گفتار و سایر صداهای محیطی استفاده کنند.

آیا شنوایی سنجی برای همه افراد ضروری است؟

شنوایی سنجی به عنوان یک روش معمول یا جهانی برای همه افراد ضروری نیست. با این حال، در شرایط خاص و برای گروه‌های خاصی از افراد توصیه می‌شود که سلامت شنوایی خود را ارزیابی کرده و مشکلات شنوایی بالقوه را شناسایی کنند. نیاز به شنوایی سنجی به عواملی مانند سن، عوامل خطر، علائم و قرار گرفتن در معرض صدای بلند یا سایر خطرات شنوایی بستگی دارد.

در اینجا چند سناریو وجود دارد که ممکن است شنوایی سنجی ضروری یا توصیه شود:

• غربالگری شنوایی نوزادان : بسیاری از کشورها برنامه های غربالگری شنوایی نوزادان را برای شناسایی کم شنوایی در نوزادان بلافاصله پس از تولد ایجاد کرده اند. تشخیص زودهنگام و مداخله برای جلوگیری از تاخیر در رشد گفتار و زبان حیاتی است.

• کودکان : شنوایی سنجی کودکان ممکن است برای کودکان مشکوک به کم شنوایی، تأخیر گفتار و زبان یا سابقه عفونت گوش ضروری باشد. همچنین ممکن است ارزیابی منظم شنوایی برای کودکان در معرض خطر به دلیل عوامل ژنتیکی یا شرایط پزشکی خاص توصیه شود.

• بزرگسالان : در حالی که شنوایی سنجی روتین برای همه بزرگسالان ضروری نیست، ممکن است برای افرادی که در معرض سر و صدای شغلی یا تفریحی قرار دارند، کم شنوایی ناگهانی را تجربه می کنند، سابقه خانوادگی کم شنوایی دارند یا علائمی از مشکل شنوایی دارند، توصیه می شود.

• افراد مسن : کاهش شنوایی با افزایش سن بیشتر می شود. ارزیابی های شنوایی سنجی منظم می تواند به تشخیص تغییرات شنوایی مرتبط با سن و ارائه مدیریت و مداخلات مناسب کمک کند.

• افراد مبتلا به علائم : هرکسی که علائمی مانند کم شنوایی، وزوز گوش (زنگ در گوش)، سرگیجه یا مشکلات تعادلی را تجربه می کند، باید تحت شنوایی سنجی قرار گیرد تا علت علائم آنها مشخص شود.

• نظارت بر سلامت شنوایی : افرادی که سمعک، کاشت حلزون یا سایر دستگاه‌های شنوایی دریافت کرده‌اند، ممکن است برای نظارت بر بهبود شنوایی خود و اطمینان از تنظیم صحیح دستگاه‌ها، شنوایی‌سنجی منظم انجام دهند.

• ارزیابی پزشکی : شنوایی سنجی ممکن است بخشی از یک ارزیابی پزشکی جامع برای شرایط خاص، مانند بیماری منیر یا نوروم آکوستیک باشد.

• ارزیابی قبل از عمل : آزمایش شنوایی سنجی ممکن است قبل از جراحی های خاص انجام شود تا وضعیت شنوایی پایه را تعیین کند و تصمیم گیری پزشکی را هدایت کند.

توجه به این نکته مهم است که تصمیم به انجام شنوایی سنجی باید با مشورت یک پزشک واجد شرایط، مانند شنوایی شناس یا متخصص گوش، حلق و بینی (ENT) گرفته شود. این متخصصان می توانند عوامل خطر خاص، علائم و سابقه پزشکی فرد را ارزیابی کنند تا تعیین کنند که آیا شنوایی سنجی ضروری است و در چه فواصل زمانی باید انجام شود. تشخیص زودهنگام مشکلات شنوایی از طریق آزمایش شنوایی سنجی مناسب می تواند منجر به مداخلات به موقع و بهبود کیفیت زندگی شود.

سوالات متداول درباره انواع تست‌های شنوایی

1. چه انواع تست‌های شنوایی وجود دارند؟

انواع تست‌های شنوایی شامل شنوایی سنجی خالص ، تست هدایت هوا و هدایت استخوان ، تعیین آستانه و شنوایی سنجی گفتار

2. چرا باید تست شنوایی انجام دهم؟

تست شنوایی به شناسایی و تشخیص مشکلات شنوایی کمک می‌کند. با اطلاع از وضعیت شنوایی‌تان، می‌توانید درمان‌ها و راهکارهای مناسبی را برای بهبود کیفیت زندگی و ارتباطات‌تان انتخاب کنید.

3. آیا تست‌های شنوایی برای نوزادان لازم است؟

ست‌های شنوایی برای نوزادان بسیار اهمیت دارد. تشخیص زودهنگام مشکلات شنوایی در این دوره زمانی می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر رشد و توسعه زبان و ارتباطات نوزاد داشته باشد.

4. چگونه تست شنوایی انجام می‌شود؟

تست شنوایی از طریق تولید و تحویل انواع صداها و تنظیمات صدا به گوش شما انجام می‌شود. شما باید به بهترین توانایی خود به این صداها پاسخ دهید تا اطلاعات دقیقی از شنوایی‌تان به دست آید.

5. آیا تست شنوایی در درمان ناشنوایی مؤثر است؟

تشخیص و تست دقیق مشکلات شنوایی می‌تواند مبنایی برای درمان‌های موثر و مناسب باشد. با تشخیص صحیح، انتخاب دستگاه‌های شنوایی متناسب و اجرای برنامه‌های توانبخشی، تاثیر قابل توجهی در بهبود کیفیت زندگی دارد.

سخن پایانی درباره انواع تست شنوایی

در این پایان، تست‌های شنوایی به عنوان ابزاری قدرتمند در تشخیص و مدیریت مشکلات شنوایی اهمیت چشمگیری دارند. این تست‌ها با تکنولوژی‌های پیشرفته و دانش علمی به ما کمک می‌کنند تا به طور دقیق و جامع وضعیت شنوایی فرد را تجزیه و تحلیل کرده و تصمیم‌گیری‌های بهینه برای بهبود کیفیت زندگی و ارتباطاتش انجام دهیم. از تست‌های ساده تا روش‌های پیشرفته‌تر، تشخیص مشکلات شنوایی و انجام تدابیر پیشگیرانه و درمانی به ما کمک می‌کند تا با اطمینان به آینده با کیفیتی بهتر نگاه کنیم.

بیتوته