دانشگاه استنفورد : مهم درباره پلاستیک بازیافتی (+عکس)

موبنا – به رغم این واقعیت که زباله های پلاستیکی قابل بازیافت هستند، اما به عنوان نمونه در آمریکا کمتر از 10 درصد آنها بازیافت می شوند. سالانه هفت میلیارد تن زباله پلاستیکی در جهان تولید می شود. بخشی از مشکل کمبود تقاضا برای پلاستیک هایی است که از تاسیسات بازیافت خارج می شوند.

اما به گفته پژوهشگران دانشگاه استنفورد، روش های مناسبی برای استفاده مجدد از زباله های پلاستیکی وجود دارند. از جاده ها تا نمای ساختمان ها و لوله های زهکشی، از پلاستیک بازیافتی می توان در بسیاری از زیرساخت های رایج و پروژه های ساختمانی استفاده کرد.

یافتن روش هایی برای استفاده گسترده از پلاستیک بازیافتی

به گفته ژیه لی، پژوهشگر فوق دکترا در رشته مهندسی عمران و محیط زیست در دانشگاه استنفورد: ما در تلاش برای یافتن روش هایی هستیم که تقاضای زیادی برای پلاستیک های بازیافتی ایجاد کرده و همچنین از طول عمر بالایی برخوردار باشند. در همین راستا و تحت شرایط مناسب، پلاستیک بازیافتی می تواند دوباره در مقایس گسترده در قالب مصالح ساختمانی استفاده شود.

به گفته مایکل لپچ، استاد مهندسی عمران و محیط زیست در دانشگاه استنفورد: زمانی که می خواهیم به روش های مناسب برای استفاده مجدد از برخی از این مواد فکر کنیم، باید بخش هایی از اقتصادمان را شناسایی کنیم که مقادیر زیادی مواد مصرف می کنند. ساخت و ساز، یکی از صنایعی است که به صورت انبوه و بیش از هر چیز دیگری از نظر حجم مواد مصرف می کند.

لی و لپچ با ده ها کارشناس و متخصص صنعت ساخت و ساز مصاحبه کرده و چندین مطالعه موردی درباره استفاده های تجربی از پلاستیک بازیافتی را بررسی کردند. آنها دریافتند که کامپوزیت های پلیمری تقویت شده با الیاف شیشه ای بازیافتی جایگزین های مناسبی برای مواد مورد استفاده در جاده ها، لوله های زهکشی، اتصالات راه آهن و پنل های نمای ساختمان ها هستند.

لی می افزاید: استفاده از مواد تک پلیمری فرایند بازیافت را تسهیل می کند. با استفاده از این مواد در پروژه هایی که طول عمر بالایی دارند، تخریب و فرسایش مواد کمتری رخ خواهد داد. وقتی بازیافت [پلاستیک] انجام می دهیم، خواص شیمیایی و مکانیکی و عملکرد کاهش می یابد. اگر آنها را بیش از حد بازیافت کنیم، عملکرد بسیار بد خواهد بود.

استفاده از پلاستیک بازیافتی در جاده ای که ده ها سال دوام می آورد یا در ساختمانی که بیش از یک قرن پابرجا خواهد ماند، این جریان های زباله را بسیار بیشتر از بازیافت یک بطری پلاستیکی به یک بطری دیگر به کار می اندازد. و در پایان عمر مفید آنها، این مواد می توانند دوباره بازسازی و بازیافت شوند.

به عقیده پژوهشگران دانشگاه استنفورد، به پژوهش های بیشتر در مورد عناصر مختلف این نوع بازیافت نیاز است. از جمله درباره ایمنی مواد و آثار بالقوه سلامت مربوط به میکروپلاستیک ها باید پژوهش های بیشتری صورت بگیرد.

به عنوان نمونه، ژیه لی مسائل مربوط به اقتصادها و لجستیک مدیریت جریان زباله های پلاستیکی از زباله های جامد شهری را برجسته می کند. جریان مواد زائد پلاستیکی بسیار متغیر است. حجم آن و همچنین نوع پلاستیک می تواند از ماهی به ماه دیگر تغییر کند. بدون سامانه های دسته بندی مناسب زباله و نوآوری فعال آپ سایکلینگ، تبدیل توده های پلاستیک انباشته شده چالش برانگیز به نظر می رسد.

لیپچ می گوید: با توجه به دانشی که داریم می دانیم این احتمالا می تواند کار کند، و با سطوح مناسب پژوهش و بودجه می توان روشی خوب و ایمن را ارائه کرد.

لیپچ و لی در مطالعات خود نمونه هایی را بررسی کردند که در آن زباله های پلاستیکی در ساخت ساختمان ها و جاده ها به کار گرفته شدند. از آن جمله می توان به پنل های نما در موزه هنر مدرن سانفرانسیکو و روسازی پروژه بزرگراه 162 کالیفرنیا اشاره کرد.

در پروژه موزه هنر مدرن سانفرانسیسکو تیم طراحی از پلاستیک تقویت شده با فایبرگلاس استفاده کرد. در کالیفرنیا نیز بخشی از بزرگراه 162 با ترکیب آسفالت بازیافتی و پلاستیک مایع تولید شده با بطری های یک بار مصرف بازسازی شد. این اقدام در سال 2020 انجام شد و برای نخستین بار بود که بخشی از جاده با مواد 100 درصد بازیافتی پوشش داده می شد.

 منبع: عصرایران