10 سلاح فوق سری که توسط هنرمندان نقاش آمریکایی معرفی شدند! (+عکس)
زمانی که روابط آمریکا با اتحاد جماهیر شوروی در دهه 1980 سردترین دوران خود را سپری می کرد، شناسایی و بررسی تهدیداتی که از سوی شوروی متوجه آمریکا می شد بسیار اهمیت یافته و در راس امور اطلاعاتی قرار گرفت. این جایی بود که آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا (دیا) وارد عمل شد.
موبنا؛ محمدمهدی حیدرپور – در آن دوران، دیا بی وقفه تلاش می کرد تا تهدیدهای نظامی شوروی را کشف کرده و آنها را به دولت آمریکا گزارش کند. به واسطه فوق محرمانه بودن این سوژه ها، دیا تیمی از هنرمندان را برای به تصویر کشیدن هر تهدید استخدام کرده بود تا در نشریات و جلسات سیاست گذاری این مرکز استفاده شوند. این سوژه ها به اندازه ای محرمانه بودند که خود تصاویر نیز مطالبی طبقه بندی شده در نظر گرفته می شدند.
بین سال های 1965 تا 1989، هنرمندان دیا بیش از 1,000 نقاشی و تصویر از تهدیدهای شوروی را خلق کردند که در حال حاضر به نام «مجموعه هنر نظامی دیا» شناخته می شود. در ادامه با 10 مورد از ترسناک‌ترین تسلیحاتی که هنرمندان آمریکایی ها به تصویر کشیدند، بیشتر آشنا می شویم.
استحکامات دفاعی راهبردی فضایی شوروی توسط رونالد سی. ویتمن، 1987
این که شوروی به طور علنی با طرح ابتکار دفاع راهبردی رئیس جمهور ریگان که به نام «جنگ ستارگان» نیز شناخته می شود، مخالف بود، به این معنی نیست که آنها روی نسخه خاص خود از چنین طرحی کار نمی کردند. استحکامات دفاعی راهبردی فضایی شوروی بخشی از سپر زمینی، هوایی و فضایی یکپارچه شوروی بود.
پرتو ذره ای فضایی توسط رونالد سی. ویتمن، 1987
اتحاد جماهیر شوروی ایده ماهواره های شکارچی مجهز به تسلیحات پرتو ذره ای، جنبشی، لیزری را در دهه 1980 دنبال می کرد. با این وجود، هیچ کدام از طرح های این کشور در این زمینه عملیاتی نشد.
اسپری مواد شیمیایی با بالگرد Mi-24 HIND توسط ادوارد ال. کوپر، 1986
بالگرد Mi-24 HIND به خودی خود پرنده ای ترسناک محسوب می شد. اما پس از تجهیز به مخازن اسپری مواد شیمیایی، این بالگردهای تهاجمی می توانستند به پرنده هایی که مرگ را در یک میدان نبرد بزرگ یا مراکز شهری پخش می کنند، تبدیل شوند. این در شرایطی بود که اتحاد جماهیر شوروی به منابعی از سلاح های شیمیایی نیز دسترسی داشت.
ایستگاه فضایی و شاتل شوروی توسط برایان دبلیو. مک‌مولین، 1986
پس از فرود موفق آمریکایی ها روی کره ماه، اتحاد جماهیر شوروی راه اندازی ایستگاه فضایی دائمی در مدار زمین و شاتلی با قابلیت استفاده مجدد برای سرویس‌دهی به آن را برنامه ریزی کرد تا پاسخی کوبنده به آمریکا بدهد. اما این اتفاق هرگز رخ نداد.
شناور اثر سطحی توسط برایان دبلیو. مک‌مولین، 1988
پژوهشگران اتحاد جماهیر شوروی با بهره گیری از آن چه به عنوان اثر زمین یا سطحی شناخته می شود، امیدوار بودند دسته ای از وسایل نقلیه با اندازه بزرگ را برای دفاع ساحلی و حملات آبی‌خاکی توسعه دهند.
پایگاه زیردریایی موشک بالستیک توسط برایان دبلیو. مک‌مولین، 1986
طی جنگ سرد، قطب شمال میزبان تعدادی از نبردهای راهبردی بین شرق و غرب بود. اتحاد جماهیر شوروی زمانی قصد داشت زیردریایی های تایفون و دلتا VI که قابلیت حمل موشک های بالستیک را داشته و پیشرفته‌ترین زیردریایی های اتمی ارتش شوروی محسوب می شدند را در تونل های حفر شده در کوه مستقر کند.
سامانه های لیزری سیار برای دفاع از فرودگاه توسط ادوارد ال. کوپر، 1987
از آنجایی که لیزر پاسخ شوروی به هر چیزی در دهه 1980 بود، پژوهشگران روس استفاده از این فناوری در دفاع از فرودگاه ها را مورد بررسی قرار دادند. سامانه های لیزری سیار که روی کامیون نصب می شدند، نه فقط کور کردن دید خلبانان دشمن بلکه ساقط کردن هواپیماهای آنها را هدف گذاری کرده بود. این فناوری فراتر از نمونه های اولیه رفته تا جایی که تحلیلگران در آن زمان انتظار داشتند شوروی به واقع یک مدل آماده تولید را طی دهه بعد معرفی کند. اما با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی این اتفاق هرگز رخ نداد.
پوشینکو ای‌بی‌ام توسط رونالد سی. ویتمن، 1983
پوشینکو ای‌بی‌ام (موشک ضد بالستیک) پاسخ شوروی به پروژه اطلس آمریکا، نخستین نمونه در نوع خود و تنها نمونه عملیاتی بود. موشک های ضد بالستیک موشک هایی هستند که به طور خاص برای رهگیری کلاهک های جنگی موشک های بالستیک بین قاره ای طراحی شده اند.
این سامانه در دهه 1970 در حومه شهر مسکو نصب شد و یک دهه بعد بروزرسانی هایی مانند بهره‌گیری از موشک های رهگیر Gazelle و رادار بزرگ‌تر برای نظارت و فرماندهی بهتر موشک های ضد بالستیک هنگام حرکت به سمت اهداف را تجربه کرد.
کازموس 389 ELINT توسط برایان دبلیو. مک‌مولین، 1982
تا پیش از معرفی ایده جنگ ستارگان توسط رئیس جمهور ریگان نیز فضا به میدان نبرد بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شده بود. در اوال دهه 1970، روس ها کازموس 389 را پرتاب کردند که نخستین نمونه از آن چیزی است که به عنوان ماهواره های «Ferret» می شناسیم. این فضاپیماها قابلیت تشخیص منابع راداری و رادیویی برای شناسایی سایت های دفاع هوایی و مراکز فرماندهی را داشتتند.
لیزر زمینی توسط ادوارد ال. کوپر، 1986
طی دهه 1980، برنامه دفاعی راهبردی شوروی سرمایه گذاری سنگینی را در حوزه لیزرهای زمینی با قابلیت ترکیب با ماهواره ها را انجام داد. اما این فناوری چندان به مرحله عملیاتی شدن نزدیک نشد و تنها چند نمونه اولیه از آن مورد آزمایش قرار گرفت.
مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.
منبع: مجله تصویری سلاح
