آسیب رباط صلیبی و اثر آن بر ساختار مغز

مجله آنلاین موبنا؛ محمدمهدی حیدرپور – پاره شدن یا آسیب دیدن رباط صلیبی برای ورزشکاران می تواند شرایطی ویران کننده باشد. ترمیم این آسیب دیدگی می تواند به یک عمل جراحی سنگین نیاز داشته باشد و پای آسیب دیده ممکن است حتی پس از چند ماه ریکاوری نیز به قدرت کامل خود نرسد.

پژوهشی جدید تا حدی نشان داده است که چه چیزی روند بهبودی این نوع آسیب دیدگی رباط را دشوار می سازد.

رباط صلیبی قدامی (ACL)، رباطی در زانو است که نقش مهمی در تثبیت این مفصل ایفا می کند. مطالعه ای جدید که در نشریه NeuroImage: Clinical منتشر شد، نشان داده است که آسیب دیدن این رباط می تواند موجب تغییر در ساختار مغز شده و چگونگی ارسال سیگنال ها توسط سیستم عصبی به عضلات را تغییر دهد که این شرایط می تواند در روند بهبود اختلال ایجاد کند.

پژوهشگران از دانشگاه میشیگان، دانشگاه کنتیکت، و دانشگاه اوهایو اسکن های مغزی 10 بیمار، شش سال پس از عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی را مورد بررسی قرار دادند. پژوهشی که نشان داد بسیاری از بیماران چیزی حدود 80 درصد از قدرت پا پس از عمل جراحی ترمیم رباط صلیبی و ریکاوری را به دست می آورند و داده های دیگر که نشان می دهند اندام مصدوم به طور میانگین 20 درصد ضعیف‌تر از اندام سالم است، این تیم پژوهشی را به انجام چنین مطالعه ای ترغیب کرد.

به گفته دکتر آدام لپلی، مولف ارشد مطالعه و استادیار تمرین ورزشی در دانشگاه میشیگان، ما در تلاش بودیم تا دریابیم چرا حتی پس از شش ماه درمان متمرکز، عضو آسیب دیده همچنان قدرت کامل خود را به دست نیاورده و چه چیزی در این زمینه نادیده گرفته می شود.

بنابر نتایج مطالعه جدید، آنچه به نظر نادیده گرفته می شود واکنش مغز به آسیب دیدگی است که به سلول های کوچک‌تر در ناحیه سیستم عصبی کنترل کننده زانوی آسیب دیده منجر می شود.

تجزیه و تحلیل اسکن های مغزی عملکرد به مراتب کمتر در سلول های مهم سیستم عصبی در سمتی از مغز که به پای آسیب دیده متصل بود را نشان داد. این بخش از دستگاه کورتیکواسپاینال، قسمتی از سیستم عصبی که حرکت در اندام ها را کنترل می کند، در مقایسه با سمتی که به پای سالم متصل بود 15 درصد کوچک‌تر بود.

این نشان می دهد که آسیب دیدگی رباط صلیبی تنها بر زانو و ناحیه اطراف آن تاثیرگذار نیست، بلکه می تواند به توانایی مغز برای ارسال سیگنال به آن بخش از بدن نیز صدمه بزند.

به گفته پژوهشگران، اگر رباط صلیبی آسیب ببیند، زانو از دیگر قسمت های بدن جدا می شود و مغز باید با این شرایط سازگار شود. مطالعه جدید نشان داده است که سیستم عصبی سمت آسیب دیده کوچک‌تر از بخش سالم بوده است و توانایی ارسال سیگنال ها توسط آن نیز کمتر بوده است، از این رو، سیستم کارایی کمتری دارد.

یک توضیح احتمالی برای از بین رفتن قدرت ارسال سیگنال جداسازی عمدی آن توسط مغز در تلاش برای محافظت از پا در برابر بروز آسیب بیشتر از طریق محدود کردن حرکت عضو مصدوم است.

زنان نسبت به مردان بیشتر مستعد آسیب دیدگی های رباط صلیبی هستند اما مغز هر فردی واکنشی مشابه را ارائه می کند

نکته جالب توجه این است که اگرچه برخی پژوهش ها نشان می دهند که زنان احتمال بیشتری دارد یک آسیب دیدگی رباط صلیبی را تجربه کنند، اما به نظر نمی رسد جنسیت در ارائه واکنش مغز تفاوتی ایجاد کند.

پژوهش های دیگر نشان داده اند که تغییرات عصبی تبعیضی بین زنان و مردان قائل نمی شوند و احتمالا مردان و زنان را به یک اندازه تحت تاثیر قرار می دهند.

به گفته دکتر آدام لپلی، درک بهتر از چگونگی تاثیر آسیب دیدگی رباط صلیبی بر سیستم عصبی می تواند به ارائه روش درمان بهتر برای آسیب دیدگی های شدید زانو، از جمله تحریک مغز برای آموزش مجدد خود و فعال سازی عضلات کمک کند.

با این وجود، این مطالعه تنها شرایط یک گروه کوچک از بیماران در مدت زمانی کوتاه را مورد بررسی قرار داده است. پژوهشگران معتقدند به مطالعات بیشتر برای درک چگونگی تغییرات مغز ناشی از یک آسیب دیدگی رباط صلیبی در بلند مدت، از زمان بروز آسیب دیدگی، طی عمل جراحی و سال ها پس از بهبود آسیب رباط صلیبی نیاز است.

 منبع: عصرایران