والدین و روش‌هایی در مقابل خواسته‌های فرزندان

مجله آنلاین موبنا – یکی از مهمترین مهارت های والدین در برقراری ارتباط با فرزندان بویژه در زمان مواجهه با درخواست های آنان است. به عبارت دیگر در تعاملات روزانه والدین و فرزندان مواردی متعددی پیش می آید که ناچار می شویم تا تکلیف گفتمان خود را نهایی و معمولا قول و قرارهای متنوعی را با آنها شکل دهیم. هر چند این مورد بسیار ساده و ابتدایی به نظر می رسد اما در مفاهیم روانشناسی روز به عنوان یکی از مهمترین رویکردهای تربیتی والدین مدنظر قرار دارد و اتفاقا همین تکرار پیوسته آن دلیلی است که اهمیت این موضوع را به شدت افزایش داده است.

شما به عنوان پدر یا مادر از چه روش هایی برای گذاشتن قرار و ثبت یک پیمان با فرزندان خود استفاده می کنید؟ آیا این رفتار به عنوان یک مساله تربیتی مورد توجه شما قرار داشته است؟ اینها پرسش هایی هستند که پاسخ والدین نسبت بدان اثر مهمی در شکل گیری بخشی از شخصیت اجتماعی فرزندان دارد.

مبحث امروز را با یک مثال ادامه می دهیم. فرزندتان از شما درخواست خرید یک وسیله مثلا کنسول بازی را دارد آنگاه این مورد را مطرح کرده و در انتظار پاسخ شما می ماند؟

حالت اول. به فرزند خود می گویید در شرایط حاضر امکان چنین خرید وجود ندارد اما چنانچه تکالیف خود را با دقت پیگیری کند حتما برایش تهیه می کنید. در این زمان درخواست های فرزندتان ادامه می یابد و شما تاریخی را برای وی مشخص می کنید.

حالت دوم. با خشم به فرزند خود اعلام می کنید که با خرید این وسیله موافق نبوده و حاضر به تهیه آن نخواهید بود.

حالت سوم. تلاش می کنید تا فرزند خود را متقاعد سازید که این وسیله برایش سودی نداشته و مناسب نیست.

حالت چهارم. از مشکلات مالی خود برایش می گویید و قول می دهید در آینده تهیه کنید، در این حالت شما بدنبال کسب امیتاز خاصی از فرزندتان هم نبوده اید.

در این قسمت بحث را باز می گذاریم تا چنانچه شکل های دیگر از واکنش والدین مدنظر کاربران قرار گرفت بدان افزوده و مورد بررسی قرار گیرد.

در حالت نخست. متاسفانه در برخی موارد این تاریخ بدون در اختیار داشتن یک چشم انداز مالی مشخص و تنها برای رهایی از درخواست های فرزندان مطرح می شود. حال چنانچه روز قرار شما فراررسیده باشد و فرزندتان نیز با تلاش زیاد به تعهدات خود عمل کرده باشد؛ بدقولی شما همانند ضربه ای سخت خواهد بود که شدت آنرا بیشتر فرزندان احساس می کنند. در اینگونه موارد نخستین درس های بدقولی را فرزندان از والدین خود می آموزند! و این زمینه ایی برای عملکردهای مشابه ایشان در آینده خواهد بود. علاوه بر این عدم وفای به عهد از جانب والدین در اینگونه موارد زمینه دلزدگی و فاصله فرزندان از ارزش های مدنظر والدین مانند در خواندن، ورزش، اخلاق نیکو و موارد دیگر از این دست که مورد قرار دو طرف بوده، می شود.

در حالت دوم. این مورد اساس توضیحی خاصی لازم ندارد زیرا درگیری در خشم بدترین انتخاب برای والدین در تعامل با فرزندان است. به عقیده بسیاری از کارشناسان، هنگامی که والدین وظیفه سرپرستی خود را فراموش می کنند راحت ترین عکس العمل در گفتگو با فرزندان برایشان توسل به خشم است. خشمی که معمولا مشکلی را حل نخواهد کرد و زمینه های بسیاری از مشکلات دیگر را نیز ایجاد می کند. زمانی که به شخصیت فرزندان خود توهین می کنیم چگونه می توانیم انتظار شکل گیری عزت نفس و همچنین احترام متقابل در شخصیت آنها را داشته باشیم!

در حالت سوم. گاهی اوقات والدین با فرزندان خود دچار اختلاف نظر می شوند مثلا در رابطه با همین کنسول بازی های ویدئویی که در طی تاریخ موافقان و مخالفان بسیاری داشته است. برخی از والدین علاوه بر جنبه های سرگرمی؛ استفاده از این وسیله را در راستای افزایش مهارت های فکری و همچنین آشنایی به اصطلاحات زبان انگلیسی مفید می دانند اما گروه دیگر اینگونه بازی ها و مخصوصا خشونت بالای برخی از آنها را عاملی چالش ساز برای تربیت فرزندان خود می دانند. به هرترتیب با فرزندانشان وارد بحث شده و تلاش می کنند تا آنها را متقاعد سازند. در انتخاب این روش کنترل بر رفتار و عدم گرفتاری در خشم هنگام گفتگو برای والدین بسیار اهمیت دارد هر چند اعتقاد داریم روش بسیار دشواری را انتخاب کرده اید چون بچه ها علاقه شدیدی به اینگونه وسایل آنهم در دنیای امروز دارند.

در حالت چهارم. به رغم سادگی ظاهری، این روش نیز ممکن است گرفتاری های زیادی بدنبال داشته باشد. خوب از وضعیت مالی خود و مشکلات موجود برای فرزندان می گویید و بدنبال شرط و شروط هم نیستید. اما این مقدار توضیحات می تواند سطح اشتیاق طرف مقابل را برای رسیدن به خواسته خود کنترل کند؟ به هرترتیب اینجا هم ممکن است بحث های فرسایشی شکل گرفته و مدت ها ذهن و وقت شما را به خود اختصاص دهد.