فناوری عجیب فضایی برای کنترل انرژی ستاره‌ها (+عکس)
این سیستم از دو جزء متفاوت تشکیل شده است: بخش اولیه وسیله‌ای است که برای استفاده از انرژی ستاره‌ای به کار گرفته می‌شود که از جمله آنها می‌توان به اشعه‌های فتوولتائیک اشاره کرد. بخش دوم آن یک دستگاه خروجی امواج پرتوهای رادیویی است که بادبان نوری را تقویت می‌کند و انرژی برای تولید پرتو از ستاره‌ها به کمک آن ایجاد می‌شود.
موبنا – در جهان پیرامون ما انواع پدیده‌های عجیب و ناشناخته وجود دارد که انسان هنوز قادر به کشف آنها نشده است و از اسرارآمیزترین آنها می‌توان به افنجارهای رادیویی سریع در کهکشان‌ها اشاره کرد. این انفجارها در فاصله زمانی کمتر از 5 میلی ثانیه صورت می‌گیرند و منبع آنها نور شدید و انرژی بسیار بالایی را از خود منتشر می‌کند و دانشمندان همچنان در حال بررسی روی آنها هستند. هم اکنون گروهی از محققان در مرکز فیزیک فضایی هاروارد-اسمیتسونیان اعلام کرده‌اند که می‌توانند فرستنده بیگانه که اندازه آن با اندازه یک سیاره برابری می‌کند منشا مصنوعی را در اختیار بگیرند تا با کنترل انرژی مذکور بتوانند انرژی مورد نیاز فضاپیماهایی که میان ستاره‌ها پرواز می‌کنند را تامین کنند.
انفجارهای رادیویی سریع (FRB) نخستین بار در سال 2007 میلادی در رصدخانه پارکس استرالیا کشف شدند و از آن زمان به بعد دانشمندان موفق به شناسایی ده‌ها مورد از این افنجارها شده‌اند. در نخستین کشفیات دانشمندان مشخص شد ائفجارهای رادیویی سریع به صورت یکنواخت و به طور تصادفی از کهکشان‌های دور منتشر می‌شوند و این اتفاق هم اکنون برخی فرضیه‌ها را مطرح کرده است که دانشمندان بر اساس آن وقایع کیهانی مانند ادغام سیاه‌چاله‌ها یا تشکیل ابرنواخترهای عظیم را بررسی می‌کنند.
با این وجود در سال 2015 میلادی یک ستاره‌شناس از دانشگاه مک‌گیل 11 انفجار رادیویی سریع را کشف کرد که نه تنها از همان مکان در فضا آغاز شده بود، بلکه به صورت متناوب تکرار می‌شد. تکرار بیشتر انفجرهای رادیویی سریع در سال 2016 میلادی مشاهده شد و سرانجام دانشمندان به یک کهکشان کوتوله که در فاصله 3 میلیارد سال نوری از ما قرار دارد رسیدند و حفره‌های جدیدی را در ایده کیهانی مشاهده کردند.
«آوی لئوب» و «مانازوی لینگام» از مرکز هاروارد-اسمیتسونیان پس از انجام بررسی‌های فراوان به هیچ گونه توافق در این زمینه دست نیافتند و نتوانستند منبع این پدیده‌های گیج کننده را به درستی شناسایی کنند. با این وجود آنها یک احتمال جدید را در این زمینه مطرح کردند: فناوری ناشناخته پیشرفته به شکل یک فرستنده رادیویی خورشیدی. آنها می‌گویند که این پرتوهای نور می‌توانند برای استفاده از بادبان‌های سبک غول‌پیکر در یک سیستم «حرکتی فتونی» مورد استفاده قرار بگیرند و انرژی آنها برای حرکت فضاپیماهایی که بین ستاره‌ها حرکت می‌کنند، به کار گرفته شوند.
لینگام در این خصوص گفت: «این سیستم از دو جزء متفاوت تشکیل شده است: بخش اولیه وسیله‌ای است که برای استفاده از انرژی ستاره‌ای به کار گرفته می‌شود که از جمله آنها می‌توان به اشعه‌های فتوولتائیک اشاره کرد. بخش دوم آن یک دستگاه خروجی امواج پرتوهای رادیویی است که بادبان نوری را تقویت می‌کند و انرژی برای تولید پرتو از ستاره‌ها به کمک آن ایجاد می‌شود».
دستگاه خروجی پرتوها یا همان فرستنده که توسط گروه تحقیقاتی طراحیشده است، به کمک انرژی ستاره‌ای کار می‌کند و البته این احتمال وجود دارد که از طریق دیگر منابع هم قابل تنظیم باشد. نوری که در قالب انفجارهای رادیویی سریع از چنین سیستمی به سطح کره زمین می‌رسد به سادگی به یک منبع انرژی تبدیل می‌شود و این مسئله به آن معنی است که دستگاه ساخت دانشمندان می‌تواند به کنترل این انرژی کمک کند. این دستگاه که قطر آن دو برابر قطر کره زمین محاسبه می‌شود قادر است بخش اعظم سیاره ما را تحت پوشش قرار دهد و البته این فرضیه هم مطرح شده است که سیستم مذکور ساختار آزاد داشته باشد و انرژی را از هر منبعی که می‌خواهد دریافت کند.
لینگام در این خصوص گفت: «دلیل اینکه دستگاهی با این اندازه ساخته می‌شود این است که بتوانیم از انرژی ستاره‌ای به صورت موثر استفاده کنیم و برای خنک کردن آن بتوانیم از آب بهره ببریم. اگر سیستم فرستنده در اندازه کوچکتر ساخته شود، گرمای شدیدتری را متحمل می‌شود و به همین ترتیب خنک کردن آن دشوارتر است. با این توضیح اندازه کوچکتر این دستگاه موجب خواهد شد تا ناحیه کافی برای دریافت انرژی ستاره‌ای و تقویت پرتوها وجود نداشته باشد».
