ابداع ماده منفجره جدیدی که می‌تواند TNT را منسوخ کند
“دیوید چاوز” متخصص مواد منفجره، ماده انفجاری جدیدی ساخته است که می‌تواند جایگزین TNT سمی شود.
موبنا – به نظر می‌رسد دوره ترینیتروتولون انفجاری یا همان TNT به پایان رسیده است، چرا که محققان آزمایشگاه ملی لوس آلاموس (LANL) و آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش ایالات متحده در ابردین مریلند، یک ماده منفجره جدید ابداع کرده‌اند که دارای همان قدرت TNT است، اما امن‌تر و زیست‌سازگارتر است.
TNT در سال ۱۸۶۳ توسط “ژولیوس ویلبراند” شیمی‌دان آلمانی اختراع شد که در ابتدا به عنوان رنگ پارچه نساجی ساخته شد، اما در سال ۱۸۹۱ “کارل هاسرمان” خواص انفجاری آن را کشف کرد.
این ماده هنوز هم یکی از بهترین مواد منفجره شناخته شده است که به طور گسترده در برنامه‌های نظامی و غیر نظامی استفاده می‌شود. به این دلیل که TNT نه تنها ماده منفجره قدرتمندی است، بلکه می‌تواند ذوب شده و در قالب ریخته شود.
اما عامل اصلی محبوبیت TNT این است که حمل آن بسیار امن است. در حقیقت، قانون انفجار ۱۸۷۵ بریتانیا حتی TNT را از لحاظ انبار کردن و حمل و نقل، به عنوان مواد منفجره طبقه‌بندی نکرد. این به این علت است که منفجر کردن TNT بسیار سخت است و نیاز به یک چاشنی انفجار و یک ماده انفجاری قبل از انفجار اصلی دارد تا شوک لازم و کافی را برای انفجار TNT فراهم کند.
برای اثبات این موضوع، خودتان می‌توانید با یک چکش به TNT ضربه بزنید یا آن را در آتش بیندازید و ببینید که به این راحتی منفجر نمی‌شود. اگرچه قطعا چنین کارهایی را توصیه نمی‌کنیم.
اما متأسفانه TNT بسیار سمی است و قرار گرفتن طولانی‌مدت انسان در معرض این ماده، روی خون، کبد و طحال تاثیر منفی می‌گذارد. همچنین می‌تواند سرطان‌زا باشد و برای خاک و آب، آلاینده و بسیار خطرناک است.
جای تعجب نیست که پیدا کردن یک جایگزین امن‌تر و در عین حال با تاثیرگذاری یکسان، جاذبه‌های خود را دارد.
ماده منفجره جدیدی که توسط “دیوید چاوز” توسعه یافته، یک ترکیب حاوی نیتروژن به نام “بیس-اکسادیازول”( bis-oxadiazole) و یا از لحاظ فنی bis(1,2,4-oxadiazole)bis(methylene)dinitrate است.
این مولکول ۲۴ اتمی، با نیتروژن همراه شده و هنگامی که منفجر می‌شود، عملکرد ۱.۵ برابری نسبت به TNT دارد. دارای نقطه ذوب قابل مقایسه با TNT و حساسیت مشابه با این ماده است. با این حال با مشخصات سمی کمتر، با محیط‌زیست بسیار سازگارتر است.
این تحقیق در نشریه تحقیقات و توسعه فرایندهای آلی (Organic Process Research & Development) منتشر شده است.
منبع: ایسنا
