ایمپلنت‌های زیر‌پوستی برای کنترل سلامت
طی چند سال اخیر شرکت Profusa در حال طراحی بیوسنسورهای بسیار ریزی بوده که به پوست تزریق می‌شوند و سپس اطلاعات سلامتی فرد را روی گوشی همراه او می‌فرستند. این تکنولوژی اخیراً برای بازاریابی در اروپا تأییدیه گرفته است و به احتمال زیاد در آمریکا هم تأییدیه خواهد گرفت.
موبنا – هر سنسور کوچک‌تر از یک دانه‌ی برنج است و از هیدروژل (ژل آبی) بر پایه پلیمر موجود در لنزهای چشمی استفاده می‌کند. در واقع هیدروژل‌ها دسته‌ای از مواد پلیمری با ساختار شبکه‌ای (پیوندهای عرضی فیزیکی یا شیمیایی) هستند که قابلیت تورم و جذب آب بالایی دارند.
این سنسورها به خاطر اندازه کوچک، انعطاف پذیری بالا و نبودِ سطوح صاف غیرطبیعی توسط سیستم ایمنی بدن به عنوان یک جسم خارجی شناخته نمی‌شوند و در نتیجه توسط سلول‌های ملتهب یا بافت زخم پوشیده نخواهند شد. بنابراین کپسول‌ها درون چهارچوب سلول‌ها رشد می‌کنند و با بافت‌های اطراف خود هماهنگ می‌شوند.
در نتیجه این سنسورها برای یک دوره چند ماهه تا چند ساله فعال می‌مانند. در حقیقت اولین سنسورهایی که به افراد آزمایشی تزریق شده، هنوز بعد از چهار سال در حال فعالیت هستند.
کاربران برای خواندن آن‌ها باید از یک دستگاه شناساگر دستی یا یک برچسب الکترونیکی استفاده کنند که هنگام مجاورت با اشعه فروسرخ از میان پوست می‌درخشند. این عمل باعث می‌شود تا رنگ مولکولی خاصیت فلوئورسانس از خود نشان دهد و میزان نوری که این سنسورها از خود تولید می‌کنند، توسط مواد بیوشیمیایی مخصوصی در درون بدن شناسایی می‌شوند. (انواع رنگ‌های مولکولی نسبت به مواد شیمیایی مختلف واکنش متفاوتی دارند؛ مثل اکسیژن، کربن دی اکسید، گلوکز و لاکتوز، که فعالیت‌های متفاوتی دارند.)
این چسب شناساگر مقدار اشعه فلوئورسانسی را که توسط سنسورها بازتاب می‌شوند، اندازه‌گیری کرده و به صورت بی‌سیم اطلاعات را در یک اپلیکیشن روی گوشی افراد می‌فرستد. این برنامه داده‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کند و با میزان استاندارد مواد شیمیایی موجود در بدن هر فرد مقایسه می‌کند و در صورت بروز هر گونه اختلال در سلامت فرد، مشکل را اطلاع خواهد داد.
در اروپا این سنسورها هم اکنون برای بررسی سطح اکسیژن بافت‌ها در بیمارانی که مبتلا به بیماری‌های عروقی محیطی هستند، استفاده می‌شود. بیماری عروقی محیطی به بیماری رگ‌های خونی خارج از قلب و مغز می‌گویند که اغلب سبب تنگ شدن رگ‌هایی می‌شوند که به پاها، دستها، معده و کلیه‌ها خونرسانی می‌نمایند و در صورت چک نشدن منجر به قطع عضو خواهند شد. در واقع کار سنسورها شناسایی علائم بیماری است تا از عواقب خطرناک آن جلوگیری کنند. در حال حاضر این تکنولوژی در کلینیک دانشگاه کالیفرنیای سانفرانسیسکو مورد آزمایش قرار گرفته تا میزان اکسیژن را در بیماران مبتلا به زخم‌های مزمن پا اندازه‌گیری کند.
علاوه بر این، سنسورهای Profusa می‌توانند سطح اکسیژن اطراف ماهیچه‌ها را برای بررسی مقدار تناسب اندام اندازه‌گیری کرده تا ورزشکاران به شکل مفیدتری تمرین کنند.
