مقاله ظریف در واشنگتن پست / چرا ایران سیستم دفاعی خود را تقویت می‌کند
موبنا – در مقاله وزیر خارجه ایران آمده است: نزدیک سه سال پیش رئیس‌جمهور تازه منتخب ایران خواستار تعامل سازنده بر روی مسئولیتی خطیر شد: حل بحران هسته‌ای که ایران و غرب را جدا کرده بود. حاصل ۲۲ ماه دیپلماسی بی‌سابقه – برنامه جامع اقدام مشترک یا برجام تاریخی – به طور رسمی در ماه …
موبنا – در مقاله وزیر خارجه ایران آمده است: نزدیک سه سال پیش رئیس‌جمهور تازه منتخب ایران خواستار تعامل سازنده بر روی مسئولیتی خطیر شد: حل بحران هسته‌ای که ایران و غرب را جدا کرده بود.
حاصل ۲۲ ماه دیپلماسی بی‌سابقه – برنامه جامع اقدام مشترک یا برجام تاریخی – به طور رسمی در ماه ژانویه اجرا شد. با این حال با وجود این دستاورد مهم واقعیت نگران کننده این است که ما اکنون با چالشی بزرگ‌تر روبرو هستیم.
کسانی که زمانی در پوشش بحران ساختگی بر سر برنامه هسته‌ای صلح آمیز کشورم پنهان شده بودند، ماجراجویی‌های مخرب خود را افزایش داده‌اند. این افراد بر اثر سرخوردگی به اقداماتی متوسل شده‌اند که همه ما مجبوریم با آن‌ها در سال‌ها یا احتمالا ده‌ها سال بعد زندگی کنیم. اجازه بدهید تا توضیح بدهم. برخی از افرادی که علیه برجام فعالیت کرده‌اند، وقیحانه تلاش داشتند تا منطقه را به سمت جنگ فاجعه آمیز دیگری سوق دهند.
آن‌ها حداکثر تلاش خود را کردند تا متحدان غربی‌شان را برای بازگشتن به تابوی شکسته عدم تعامل با ایران متقاعد کنند و به این کار نیز ادامه می‌دهند. آن‌ها مکررا به طور علنی تلاش کرده‌اند تا سایه حمله نظامی یا حتی هسته‌ای را بر روی کشورم بیفکنند که در تعارض آشکار با قوانین بین‌المللی است.
برخی دیگر غیرعلنی‌تر بوده‌اند. در میان تلاش‌های مخفیانه آن‌ها برای تخریب تعامل سازنده بین ایران و شش قدرت جهانی، آن‌ها به تقویت سریع سخت افزار نظامی در حال حاضر بیش از حد خود متوسل شدند.
هراس انگیز اینکه برخی نیز حمایت خود از افراط گرایی جنگ طلبانه را افزایش دادند با این اعتقاد که این افراط گرایی می‌تواند به عنوان ابزاری برای دست یابی به اهداف سیاسی کوتاه مدت به کار آید.
پیامدهای فاجعه بار چنین تلاش‌هایی برای همگان آشکار است. این بازیگران با صرف مقادیر سرسام آور پول‌های نفتی مردمشان در انباشت تسلیحات، اکنون هم سو با قیمت نفت شاهد افول دارایی‌های مالی و سیاسی خود هستند. در این میان، این افراط گرایان سرگردانی که قدرت یافته‌اند دیگر فقط به ایجاد رعب و وحشت در این منطقه و به طور گسترده‌تر در جهان نمی‌پردازند بلکه دست کسانی که آن‌ها را تغذیه می‌کنند را گاز می‌گیرند.
حیرت آور اینکه در میان این تحولات آزار دهنده، – از جمله وقایع غم انگیز پاریس و بروکسل- به نظر نمی‌رسد که غرب برای پیوستن به تلاش‌ها برای حذف افراط گرایی خشونت طلبانه متمرکز شده باشد. هم‌چنین درباره اینکه چگونه کشوری مانند عربستان سعودی با سبقت از روسیه، تبدیل به سومین کشور بزرگ به لحاظ خرید تسلیحات نظامی شده است، بحث چندانی نمی‌شود و به جای تمرکز بر اینکه چگونه یمن با ۱۲ ماه پیاپی بمباران به ویرانه‌ای تبدیل شد. – و بدین گونه به انبار باروت قحطی و فقر و محل پرورش القاعده بدل شد- به ایران هراسی می‌پردازند و توانایی‌های دفاعی این کشور به طور کامل مطرح می‌شود.
در خلال مذاکرات فشرده بر سر مسائل پیچیده پیرامون برنامه انرژی هسته‌ای ایران، کشور من در هر دور از مذاکرات اصرار داشت که مساله دفاعی ما بر روی میز قرار نگیرد. با این حال بحث و جدل ما حول تمامیت ارضی یا این واقعیت که مخارج نیروی نظامی ایران نسبت به بسیاری همسایگان متحد غرب ما کاملا کمتر است، نبود. ما صرفا به همین اواخر رجوع کردیم.
در سال ۱۹۸۰، در نتیجه انقلاب اسلامی، صدام حسین رهبر عراق جنگی را علیه ایران راه انداخت که به طور گسترده‌ای مورد حمایت مالی و نظامی تقریبا همه همسایگان عرب ما و غرب قرار داشت. صدام حسین که نمی‌توانست پیروزی سریعی به دست آورد، علیه غیرنظامیان و سربازان ما از سلاح شیمیایی استفاده کرد. غرب نه تنها برای جلوگیری از این اقدام تلاشی نکرد بلکه غرب صدام حسین را با سلاح‌های پیشرفته تجهیز کرد. در همان حال فعالانه از دسترسی ایران به ادوات اولیه و ضروری دفاعی جلوگیری کرد و در خلال این سال‌های طولانی که جنگ ادامه داشت، شورای امنیت سازمان ملل حتی یک بار نیز این تجاوز و هدف قرار دادن عامدانه غیرنظامیان و یا استفاده از سلاح‌های شیمیایی را محکوم نکرد.
این موضوع شاید از سوی بسیاری از غربی‌ها فراموش شده باشد اما مردم ما آن را فراموش نخواهند کرد. آن‌ها موشک باران، تصاویر دهشتناک زنان، مردان و کودکانی که با سلاح‌های شیمیایی کشته شدند و از همه مهم‌تر فقدان ابزار مدرن دفاعی را به خاطر می‌آورند.
فرا‌تر از همه این‌ها مردم ما که برای ۳۷ سال به شعار منسوخ «همه گزینه‌ها روی میز است» گوش داده‌اند، می‌دانند که باید برای جلوگیری از اینکه تهدیدهای غیرقانونی و پوچ به واقعیت بپیوندد، آماده باشیم.
کلمات «دوباره هرگز» نزد ایرانیان نیز طنین انداز است. اینکه ما توانایی‌های دفاعی بومی خود را توسعه می‌دهیم و آزمایش می‌کنیم برای مقابله با چنین زمینه‌هایی است. وقتی که ما با موانع عمده‌ای در تامین ما یحتاج سخت افزار نظامی خود از خارج رو برو هستیم در صورتی که همسایگان ما چنین سخت افزاری را در مقیاسی قابل توجه به دست می‌آورند، ما چاره دیگری نداریم. در واقع علیرغم هشدار غرب در زمانی که ما سیستم جدیدی را آزمایش می‌کنیم، بودجه نظامی ما در مقایسه با آنچه که همسایگانمان صرف می‌کنند بخش ناچیزی است که از کسر ناچیزتری نسبت به قلمرو و جمعیت ما را دارند.
ایران سعادتمند است. در زمانی که بمب‌ها در مکان‌های عمومی در سراسر خاورمیانه منفجر می‌شوند و جنگ در یک قدمی ماست، ما دارای محیطی با ثبات، ایمن و سالم برای شهروندانمان و نیز افرادی که از ایران دیدار می‌کنند و به فعالیت تجاری با ما می‌پردازند، هستیم.
این موهبت به دلیل هوشیاری دولت و شخصیت ملت ما به دست آمده است. ما از اینکه منابعمان به جای مصارف نظامی بیهوده صرف بهداشت جهانی، آموزش و علم و فناوری پیشرفته شود افتخار می‌کنیم. مردم ما خواهان چیزی جز صلح و همکاری با همسایگانمان و در مقیاس وسیع‌تر جهان نیستند. ما برای مدت بیش از دو قرن آغاز کننده هیچ جنگی نبوده‌ایم و به تعهد صریح ادامه می‌دهیم که آغازگر چنین حماقتی نباشیم. ما همه بدگویانمان را – چه بزرگ و چه کوچک- برای انجام چنین تعهدی به چالش می‌کشیم.
من از همتایانم در سراسر دنیا می‌خواهم تا به آنچه که بجای تهدیدات، تحریمات و شیطان سازی از طریق دیپلماسی به دست آمده تفکر کنند. امروز ایران که برای چندین هزاره پلی حیاتی بین شرق و غرب بوده همچنان با ثبات‌ترین، ایمن‌ترین و توقف‌گاه جذاب در طول مسیر جاده ابریشم است. دولت من به تعامل سازنده و طرح من برای اجلاس گفت‌وگوی منطقه‌ای متعهد است. پنجره‌ای گشوده شده است و ما امیدواریم همتایان ما فرصتی که فراهم شده را درک کنند تا بتوانیم توجهمان را به اهداف و چالش‌های مشترک معطوف داریم.
منبع: ایسنا
