ابهام در قراردادهای جشنواره موسیقی فجر

موبنا – تعدادی از هنرمندان با جود اینکه مایل به رسانه‌ای شدن این موضوع بودند اما ترجیح می‌دادند که در این باره گفتگویی نداشته باشند اما فرشاد رمضانی (خواننده، نوازنده و سرپرست گروه موسیقی «دگردیس») در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس موسیقی ایسنا، جزییاتی را در این باره مطرح کرد که در ادامه می‌خوانید.

آقای رمضانی! شنیده می‌شود، درباره‌ی قرارداد گروه‌های شرکت‌کننده‌ی بخش تلفیقی جشنواره‌ی موسیقی فجر نامطابقت‌هایی وجود داشته است؛ همکاران شما ترجیح می‌دهند تا زمانی که با جشنواره تسویه نکرده‌اند، در این باره صحبت نکنند. شما مایل به صحبت در این باره هستید و اینکه مایل هستید، دراین باره گفتگوی رسانه‌ای داشته باشیم؟

بنده با جشنواره تسویه‌حساب کامل کرده‌ام اما با شما موافقم و درباره‌ی اینکه در این باره صحبت نمی‌کنم یا نه؟ باید بگویم، چندرغاز مبلغی نیست که آدم بخواهد به قولی به خاطرش هوچی بازی دربیاورد اما هر سوالی دارید من در خدمتتان هستم.

شنیده می‌شود، میان مبلغی که در قرارداد شما با جشنواره ذکر شده است با مبلغی که دریافت کرده‌اید، تفاوت‌هایی وجود دارد. چنین موضوعی واقعیت دارد؟

بله؛ دقیقا همینطور است. تبصره‌هایی در قرارداد برای کسر مالیات وجود داشت که البته در هر قراردادی قید می‌شود اما مبلغی تحت عنوان بیمه از قرارداد ما کسر شده است که من نمونه‌اش را هیچ کجای دنیا ندیده‌ام. نمی‌فهمم چه کسی این کار را کرده است. ما همان زمان به جشنواره شماره حساب داده بودیم و قرار بود، مبلغی پس از جشنواره در حساب ما واریز شود و من متوجه شدم که تفاوتی بین این مبالغ وجود دارد. بعدا فهمیدم این مبلغ برای بیمه است. در صورتی که مجری جشنواره اجازه نداشت، چنین کاری انجام دهد. ما تقاضا نداده بودیم در جشنواره شرکت کنیم؛ بلکه به دعوت آنها حضور پیدا کرده بودیم. نمی‌دانم چرا مجری جشنواره فکر کرده است، می‌تواند چنین کاری انجام شود.

مبلغ قرار داد شما و گروه «دگردیس»چقدر بوده است؟

مبلغ قرارداد ما خجالت‌آور بود اما چون امثال من که کار هنری انجام می‌دهیم و مخاطبانمان محدود‌تر است، ترجیح می‌دهیم سود کمتری ببریم و در عوض گروهمان را روی صحنه ببریم. زیرا موسیقی ما از موسیقی‌های «بفروش» محسوب نمی‌شود و کمتر پیش می‌آید، تهیه‌کننده‌ای سراغمان بیاید. برای همین معمولا به ریسمان خدا چنگ می‌زنیم و سعی می‌کنیم که هرطور که ممکن است، اجرا داشته باشیم. من فقط خواستم گروه «دگردیس» دیده شود. مبلغ قرارداد من 3 میلیون تومان بود اما لازم است به شما بگویم که فقط سه میلیون و 700 هزار تومان، هزینه‌ی تمرین من و گروهم در استدیو بود؛ بقیه‌ی هزینه‌های جانبی هم بماند.

اما در نهایت مبلغی که شما به عنوان دستمزد از جشنواره دریافت کرده‌اید، چقدر بوده است؟

بنده دو میلیون و 600 هزار تومان به عنوان دستمزد دریافت کردم.

این مبلغ چه زمانی به شما پرداخت شد؟

27 اسفندماه این مبلغ به حساب بنده واریز شد.

وقتی این تفاوت قیمت را دیدید، سوال برایتان پیش نیامد که بخواهید از مسئولان جشنواره دلیل این تفاوت را جویا شوید؟

واقعیت این است که شرمم می‌آید، برای یک قرارداد به این در و آن در بزنم. آن وقت یکی از همین مسئولان من را می‌بیند و می‌گوید، خجالت نمی‌کشد و به خاطر این مبلغ خودش را کوچک کرده است.

این اتفاق نه تنها برای شما که برای سایر گروه‌های تلفیقی که ار دوستان شما هستند هم رخ داده است اما آنها ترجیح می‌دهند تا زمانی که مبلغ دستمزدشان را کامل دریافت نکرده‌اند سکوت کنند. فکر می‌کنید دلیل این انفعال در جامعه‌ی موسیقی چیست؟

متاسفانه در جامعه‌ی موسیقی هیچ خبری از همبستگی و همدلی نیست و در واقع هم‌زبانی هم وجود ندارد. همه به ظاهر با یکدیگر خوب هستند و قربان‌صدقه‌ی یکدیگر می‌روند. پیرو قراردادها نمی‌دانم چه باید بگویم. فکر کنید، شما به عنوان نماینده‌ی مطبوعات که اصلا ذی‌نفع نیستید از آنها سوال کردید ولی آنها به خاطر مبلغ ناچیزی سکوت کردند. معمولا افرادی جلو می افتند و صحبت می‌کنند و آن عده که سکوت کرده‌اند دلشان خنک می‌شود اما خودشان جرات و شهامت ندارند. متاسفانه این موضوع گریبان ما را گرفته است. آن ها معمولا عادت دارند، پشت اعتراض کننده قایم شوند و اگر اعتراض نتیجه داد، نتیجه ی مثبت حاصل از آن را به نام خودشان ثبت کنند.

از این ها که بگذریم طرح حضور گروه‌های تلفیقی در جشنواره‌ی موسیقی فجر با استقبال زیادی از سوی فعالان این موسیقی مواجه شد. آیا این بخش با کاستی‌هایش شما را راضی نگه داشت؟

این اقدام صددرصد مثبت بود. جشنواره‌ی فجر در تمام این سال‌ها یک جشنواره‌ی فرمایشی بوده است و حتی از قبل معلوم بود چه کسانی جایزه می‌گیرند؛ اما امسال تغییراتی به وجود آمد و امیر بهاری تلاش‌های زیادی کرد که این بخش به جشنواره اضافه شود که من واقعا از او سپاسگزارم. خوشحالم این امکان فراهم شد که گروه «دگردیس» روی صحنه برود. همه جای دنیا چنین جشنواره‌هایی باعث شناخته شدن هنرمندان و در واقع سکوی پرتاب هستند. فکر می‌کنم، زمانی بتوانم جواب این سوال شما را به درستی بدهم که تا شش ماه دیگر بازخورد کارم را ببینم. مثلا یک تهیه‌کننده با من تماس بگیرد و بگوید، می‌خواهد برایم کنسرت بگذارد. آن زمان می‌فهمم حرکت، حرکت مثبتی بوده است.

تا شب اجرای ما همه چیز خوب و کامل بود و با ما محترمانه برخورد شد. بنده فشردگی کار جشنواره را می‌شناسم اما متاسفانه در روز اختتامیه دو ساعت قبل با من تماس گرفتند که به مراسم در تالار وحدت بیاییم؛ بدون اینکه کارت دعوتی به من بدهند. مسئول حراست تالار وحدت هم که کارت‌ها را چک می‌کرد، به من گفت: «آقا! من این چیزها حالی‌ام نیست. فقط شماره ردیف و شماره صندلی می‌شناسم نه شما را.» صرفا چنین رفتارهایی است که خستگی بر تن آدم می‌گذارد.

 منبع:  ایسنا