فقر فضای سبز در پایتخت
موبنا – در این میان فضاهای سبز شهری بهعنوان جزو ضروری و لاینفک پیکره شهرها در متابولیسم آنها نقش اساسی را دارند، که کمبود آنها میتواند مشكلات جدی ای را در حیات شهرها بهوجود آورد. فضای سبز در شهرها بهعنوان ریههای تنفسی شهرنشینان بهشمار میآید و به همین دلیل فقدان آن بهمعنی عدم وجود سلامت …
موبنا – در این میان فضاهای سبز شهری بهعنوان جزو ضروری و لاینفک پیکره شهرها در متابولیسم آنها نقش اساسی را دارند، که کمبود آنها میتواند مشكلات جدی ای را در حیات شهرها بهوجود آورد. فضای سبز در شهرها بهعنوان ریههای تنفسی شهرنشینان بهشمار میآید و به همین دلیل فقدان آن بهمعنی عدم وجود سلامت و تندرستی در شهرها محسوب میشود. توسعه فضای سبز شهری در جهت کاهش آلودگیهای شیمیایی هوای شهرها در کنار عواملی همچون ایجاد منابع گذران اوقات فراغت برای شهروندان ازجمله ضروریات زندگی شهرنشینی است. در شهرها گذران اوقات فراغت برای کسب تعادل روحی نهتنها امری واجب است بلکه فقدان آن نیز حتی بر تواناییهای کاری افراد نیز تأثیرگذار است. در جوامعی که بهدلیل عدم تطابق دستمزدها با قیمتها و هزینههای زندگی نیاز به درآمد بیشتر و نیز کار بیشتری است زمان فراغت عملاً بلعیده میشود و شهرنشینان که ناگزیر پیوندهای خود را با طبیعت قطع کردهاند، حتی از نظر بهرهمندی از فضای سبز داخل شهرها نیز در محرومیت کامل بهسر میبرند و این محرومیت برای گروههای کمدرآمدتر به مراتب شدیدتر است. به همین دلیل کسالت، ضعف اعصاب و کوتاهی عمر برای شهرنشینان بهویژه برای طبقات فرودست امری اجتنابناپذیر است.
آدمیان با طبیعت زنده اند
پارکهای شهری و فضای سبز حومه ازجمله منابع گذران اوقات فراغت برای عده کثیری از شهرنشینان بهشمار میآیند و اهمیت این کانونها جدا از سایر تأثیرات آنها در تلطیف هوای شهرها، در رابطه مستقیم با شهروندان نیز هست. فقر روحی حاکم بر جامعه شهروندان تهرانی در نتیجه عوامل اجتماعی موضوع تازهای نیست. بسیاری از شهروندان تهرانی که محروم از ارتباط نزدیک و صمیمی با طبیعت هستند و در حصار مشتی آهنپاره و بتون و آسفالت، از محل مشاغل کاذب خود امرار معاش میکنند و کار بیمعنی و تکراری خودشان را روزهای متوالی و بدون احساس خلاقیت انجام میدهند بیش از سایر افراد در برابر انواع بیمارهای جسمی و روحی آسیبپذیر هستند. شهروندان تهرانی نهتنها به کلی با طبیعت زنده بیگانهاند که حتی آسمان پرستاره شهرشان را هم هرگز بهصورت طبیعی ندیدهاند، چراکه آسمان شهر همیشه غرق در دود و انبوه آلایندهها است و حتی اگر شرایطی فراهم شود که کمی از این حجم وسیع دود و غبار کاسته شود این بار نگاهها باید از لابهلای آسمانخراشها بگذرد. گذران اوقات فراغت در پارکها و بهرهمندی از هوای مطبوع و دلپذیر آنها در کنار سایر امکانات فرهنگی، علمی و تفرجگاهی تنها به این دلیل که پارکها و فضاهای سبز شهری در برگیرنده اثرات تغییر فصول و حالات متفاوت و زیبایی و خلاقیت است، نهتنها باعث تقویت روحیه شهروندان میشود بلکه باعث بهوجود آوردن امکانات متعدد با افقهای وسیع برای هر فرد نیز میشود.
فضاي سبز يكي از شاخصهاي توسعه پايدار
در عصر حاضر اهميت و نقش فضاي سبز در حيات و توسعه شهرها تا حدي است که بهعنوان يکي از شاخص هاي توسعه پايدار از آن ياد ميشود. تاثيرات فيزيکي و طبيعي اين فضاها در سيستم شهري و بازدهيهاي مختلف اکولوژيکي، اجتماعي و اقتصادي آن در ساختار جوامع انکار ناپذير است، تا آنجا که کاربري فضاي سبز در شهرها و سرانه آن از مباحث اساسي در برنامهريزي و مديريت شهري محسوب ميشود. شهر تهران با جمعيتي نزديك به 12 ميليون نفر در دهههاي اخير با نرخ بالاي مهاجرت و افزايش بيبرنامه جمعيت مواجه بوده است. تبعات چنين رشد سريعي را ميتوان در توسعه فيزيکي ناموزون شهر، تخريب تدريجي محيط زيست شهري وتغيير کاربري باغات شهر مشاهده کرد.
با افزایش جمعیت تهران و بالطبع پیشرفت تکنولوژی، لزوم ایجاد و توسعه فضای سبز بهمنظور بهبود و تلطیف هوا و زیبایی شهر بیش از پیش احساس میشود. بنابراین پویایی، شادابی تداوم و بقای شهر تهران درگروی وجود یک سلسله اصول معین و مشخص شهرنشینی است؛ که یکی از با اهمیتترین این اصول ایجاد و گسترش فضای سبز مناسب است. اهمیت این موضوع تا آنجا است که میتوان مشخصه اصلی یک شهرسالم را گسترش و توسعه فضای سبز در آن دانست.
نحوه پراکنش فضاهای سبزشهری بهصورت بهینه بازدهی اکولوژیکی مطلوبی جهت زیست درشهرها ایجادمیکند.
توسعه شهری زمانی میتواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهایی مشخص، برای تامین مطلوب نیازهای خدماتی ساکنان ارائه دهد، لکن بهعلت نگرش بخشی، ضعف ساختاری مدیریت شهری و فقدان مشارکت مردمی، سازمانهای خدمات رسان شهری نتوانستند بهصورت کارا به توزیع فضایی عادلانه خدمات بپردازند. براساس شواهد و آمار؛ توزیع فضایی نامناسب خدمات شهری در مناطق 22 گانه شهر تهران است و اختلاف در سطح برخورداری یکی از مهم ترین عوامل ناپایداری توسعه در مادر شهر تهران تشخیص داده شده است. بررسیهای حاصل از این تحقیقها نشان میدهد که، صرف وجود خدمات در یک شهر، حتی اگر بیش از نیاز واقعی یا با سرانه استاندارد برابر باشد نمیتواند جوابگوی نیاز همه ساکنان شهر باشد و به پایداری شهر منجر شود؛ بلکه در کنار این مسئله، باید این امر مهم مورد توجه ویژه قرار گیرد که این خدمات به چه شکلی توزیع شدهاند و پراکندگی فضایی آنها از چه الگویی تبعیت میکند.