جدا بودن اتاق خواب كودكان؛ درست يا غلط؟!

موبنا – رنگ‌هاي شاد و زيبا، وسايل و دكور خوب و فضايي كه دلچسب هر كودكي است. تقريبا همه چيز آماده است تا كودك بتواند در اولين زمان مناسب پس از تولد به استقلال برسد.
چيزي كه در گذشته كمتر جزو ضروريات بود و شرايط احيايش ديرتر و سخت‌تر به دست مي‌آمد. يكي از مشكلات در عملي كردن اين ايده مشكل دل كندن والدين از فرزندان‌شان است. البته به طور کلی در یک سال اول توصيه مي‌شود شیرخواران در معرض دید والدین باشند. چرا كه نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که به طور ویژه‌ای مادر مسئولیت رسیدگی به آن‌ها را دارد.
شاید دلیل عمده حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. تعویض به موقع و رفع گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین دلایل حضور نوزاد در نزدیک‌ترین مکان به مادر است‌. از طرف دیگر نوع تنفس نوزاد و چگونگی خوابیدن او و بسیاری مسائل دیگر هستند که نیازمند دقت و رسیدگی هستند.
به همین دلیل توصیه می‌کنیم حتی اگر اتاق جدایی برای فرزند در نظر گرفته می‌شود، در معرض دید والدین باشد. از آنجا که این امکان معمولا وجود ندارد، بهتر است در یک سال اول شیرخوار در اتاق والدین اما در تخت جدا خوابانده شود.
روانشناسان كودك پيشنهاد مي‌كنند براي ترغيب بچه‌ها به خوابيدن در اتاق شخصي، ابتدا بايد توجه زيادي به طراحي دكوراسيون اتاق بچه‌ها داشت. به اين شكل كه نه‌تنها از لحاظ رعايت شرايط فيزيكي و وضعيت نور و هوا، بلكه در انتخاب همه وسايل اتاق بچه‌ها هم بايد توجه كافي داشت.
بهترين پيشنهادي كه آنها مي‎دهند نظرخواهي از خود بچه‌ها در اين زمينه است. آنها معتقدند اين بهترين شيوه‌اي است كه والدين مي‌توانند با صبر و حوصله تنها خوابيدن را به يك زمان و فرصت دلپذير براي بچه‌ها تبديل كنند.
در قدم دوم والدين بايد اعتماد كودك را به خود جلب كنند به اين شكل كه اگر او بر اثر عاملي دچار ترس و اضطراب شد والدين خود را در دسترس خود ببيند و به اين صورت از ميزان ترس و اضطراب خويش بكاهند.
قدم بعدي احساس خودمختاری است. به این ترتیب که کودک احساس می‌کند فضای شخصی خود را دارد. اين حس به او انگيزه مي‌دهد تا تنهايي براي او در مكاني كه مختص اوست دلنشين شود.
اگر مشاهده شد كه پس از اين اقدامات كودك هنوز به خوابيدن در كنار شما اصرار دارد مطمئن باشيد عاملي بازدارنده وجود داردچيزي مانند: ترس و اضطراب كابوس‌هاي شبانه و … كه مانع اين جداسازي مي‌شود.
پس بر عهده شماست كه ريشه‌يابي كرده و عامل ترس را بر طرف كنيد در غير اين صورت كودك هرگز راضي به جدا كردن اتاق خوابش نمي‌شود و اگر هم بشود مطمئنا دچار آسيب‌هايي جدي خواهد شد. براي مرتفع كردن تدريجي اين گونه مشكلات به طور مثال مادر مي‌تواند تا به خواب رفتن كودك در كنار او باقي بماند يا اين كه او را پس از خوابيدن به اتاقش منتقل كند.
اگر علت ترس او از تاريكي است چراغ خوابي براي اتاقش تعبيه كنيد تا اتاق در تاريكي مطلق نباشد اما يادتان باشد هرگز دست و موي خود را به كودك ندهيد. در مقابل اصرار احتمالي او مي‌توانيد يكي از عروسك‌هايش را به او بدهيد تا در آغوش بگيرد چرا كه ايجاد هر گونه وابستگي جداسازي او را سخت‌تر خواهد كرد. پس از رفع اين موانع، كودك شما آماده اين جداسازي است اكنون مي‌توانيد اتاق خواب او را با خيالي آسوده جدا كنيد و با آرامش خاطر او را در اتاقش تنها بگذاريد و تقريبا مطمئن باشيد كه او در آسودگي است.

منبع:روزنامه قانون| نویسنده: علي روستايي

179/