10 قدم عالی برای خودباوری

این یعنی پیدا کردن آمادگی با کسب دانش و تجربه.خیلی وقت‌ها برای اینکه به چیزهایی که می‌خواهیم برسیم، تلاشی نمی‌کنیم. دلیل آن این است که باور نداریم که توانایی انجام آن را داریم یا اینکه انگیزه‌ای برای انجام آن نداریم. ممکن است به‌خاطر ترس از شکست باشد که معمولا به‌خاطر اعتماد نداشتن به توانایی‌های خودمان ایجاد می‌شود. انگیزه نیاز به اعتماد‌به‌نفس دارد.این حق ذاتی و انسانی شماست که بدانید ارزشمندید. توصیه‌های زیر می‌تواند در این زمینه کمکتان کند.

داوطلب شوید: هیچ چیز بیشتر از کمک کردن به دیگران و بهتر کردن زندگی آنها احساس بهتری به شما نمی‌دهد. احساس مفید بودن و دوست داشته شدن به شما احساس اعتماد و ارزش می‌دهد. چیزهای جدیدی در مورد خودتان یاد می‌گیرید: چیزهایی که در آن مهارت دارید و کارهایی که به شما اعتمادبه‌نفس می‌دهد.مهربانی کردن با بالا بردن تولید سروتونین در بدنتان روحیه‌تان را تقویت می‌کند. در هر دو حالت به نفعتان است!

لیست تهیه کنید: لیستی از همه کارهایی که در طول زندگیتان توانسته‌اید در آن موفق شوید، تهیه کنید. بعد می‌توانید هر بار که موفقیت جدیدی به دست آوردید، آن را به این لیست اضافه کنید.

اطرافتان را با کسانی پر کنید که حمایتتان می‌کنند:

اگر دور و برتان آدم‌های عیب‌جو زیاد باشد، حرف‌های آنها می‌تواند بر درک شما از خودتان تاثیر منفی بگذارد. تا زمانی‌که نتوانید مسائل زیر را قبول کنید، بهتر است این افراد را از زندگیتان بیرون کنید یا ارتباطتان را با آنها کم کنید. اینکه بدانید حرف‌های آنها فقط نظر شخصی خودشان است. اینکه بدانید نظرات آنها برابر با واقعیت نیستند. اینکه یاد بگیرید همه چیز را به خودتان نگیرید.آدم‌هایی با ارزش‌ها و علایق شبیه به خودتان پیدا کنید که از شما حمایت کرده و برای پیشرفت تشویقتان کنند. وقتی اطرافتان را با افرادی این‌چنینی پر کنید، اعتماد و اطمینان آنها به شما و اینکه می‌دانید همیشه پشتتان هستند، به شما انگیزه و اعتمادبه‌نفس خواهد داد.

اگر هنوز به چیزی که می‌خواهید نرسیده‌اید، خودتان را بپذیرید: برای اینکه خودتان را باور کنید، اول باید خودتان را بپذیرید. چطور می‌توانید به چیزی اعتماد کنید که به طور کامل قبولش ندارید؟ اگر خودتان را قبول نداشته باشید، یعنی قسمت هایی از خودتان را رد کرده یا حتی از آن نفرت دارید. در چنین شرایطی باور قلبی ایجاد نمی‌شود.بعضی باور دارند که خیلی راحت می‌توانید تصمیم بگیرید که خودتان را بپذیرید، اگر شما هم می‌توانید اینکار را بکنید، خیلی عالی است. اما برای همه به این سادگی‌ها نیست.وقتی بچه بودیم، قسمت عمده‌ای از اعتمادبه‌نفسمان از حرف‌هایی که دیگران درموردمان می‌زدند ناشی می‌شد. اما برای خیلی‌ها اینطور نیست. خیلی‌ وقت‌ها حتی وقتی بچه هستیم نمی‌توانیم حرف دیگران را درمورد خودمان قبول کنیم و به همین خاطر مجبور می‌شویم خودمان یاد بگیریم که چطور خودمان را باور کنیم.

تمرکزتان را تغییر دهید: روی چیزی که در زندگیتان کم یا اشتباه است تمرکز نکنید. درعوض، سعی کنید برای چیزهایی که دارید و همه قسمت‌های خوب زندگی‌تان شکرگزار باشید.هربار که احساس می‌کنید به چیزی منفی فکر می‌کنید، آن را با یک چیز مثبت و چیزی که برای آن شکرگزارید جایگزین کرده و لبخند بزنید!

وارد چالش شوید: فرصت‌هایی ایجاد کنید که بتوانید به خودتان ثابت کنید بیشتر از آن چیزی هستید که باور دارید. کسی که الان باور دارید هستید، احتمالا توسط دیگران تعریف شده و نظر آنها بوده است.می‌توانید از کم شروع کنید؛ در یک کلاس جدید ثبت‌نام کنید یا در کارگاهی شرکت کنید که چیزی به شما آموزش می‌دهد که در آن ضعف داشتید.چیز بزرگ‌تری می‌خواهید؟ یک چیز کاملا جدید یاد بگیرید. به تنهایی به یک سفر بروید. یک کار یا تجارت جدید را شروع کنید. کاری انجام دهید که شما را می‌ترساند.

به یادگیری و رشد ادامه دهید: هرچه بیشتر بدانیم و درک کنیم، بهتر می‌توانیم با موقعیت‌های مختلف کنار بیاییم. این شامل یادگیری درمورد خودتان هم می‌شود: به دست آوردن خودآگاهی.برای این منظور باید زیاد بخوانید، کلاس‌های مختلف بروید و در سمینارها و کارگاه‌های مختلف شرکت کنید. نوشتن خاطرات روزانه هم ابزارهایی عالی برای کشف خودتان است.کشف کنید که شما چطور کار می‌کنید و آدمها به طور کل چطور کار می‌کنند. این مساله دانشتان را بالا برده و می‌توانید از این دانش در موقعیت‌های مختلف زندگی استفاده کنید. با این کار تجربه کسب می‌کنید و تجربه نیز علم و خرد شما را بالا می‌برد. این علم و آگاهی هم اعتماد‌به‌نفستان را بالا می‌برد.

هدف تعیین کنید: هدف‌هایی کوچک، قابل دستیابی و کوتاه‌مدت برای خود تعیین کنید تا به خودتان ثابت کنید که می‌توانید به آنچه در ذهنتان است و برای آن تلاش می‌کنید، برسید.

با توقعات خودتان زندگی کنید، نه توقعات دیگران: خیلی اوقات، نداشتن اعتمادبه‌نفس از این واقعیت ناشی می‌شود که به دنبال اهداف دیگران برای خودمان هستیم، نه هدف‌های اصلی خودمان. این وظیفه شما نیست که انتظارات دیگران از خودتان را برآورده کنید. وظیفه شما این است که برای توقعات خودتان زندگی کنید، آرزوهای خودتان را دنبال کنید و از استعدادها، مهارت‌ها و نعمت‌هایی که دارید برای خدمت به دنیا استفاده کنید.

از مقایسه کردن خودتان با دیگران دست بکشید: ظاهر، موفقیت‌ها، داشته‌ها و همه چیزهای دیگر، برای خودتان است. شما همه ابزارهای لازم برای رسیدن به اهداف خودتان را دارید، نه اهداف دیگران.

اندرزهای شایسته

از روش‌های مهم تربیت در قرآن، موعظه است و در اسلام نیز به آن بسیار سفارش شده است. انسان فطرتی خداآشنا و آگاه به خوب و بد دارد. با این حال، مسیر پر فراز و نشیب زندگی و سرگرمی‌های روزانه زندگی، آدمی را از این آگاهی و شناخت دور می‌سازد و گاه در دام وسوسه‌های نفسانی گرفتارمی‌کند. موعظه، غبارهای نشسته بر چهره فطرت را می‌زداید و حس خداجویی آن را همواره بیدار نگه می‌دارد. امام خمینی (ره) در این‌باره می‌فرماید: «انسان باید هم خودش را موعظه کند و هم در معرض موعظه واقع شود. هیچ انسانی نیست که محتاج به موعظه نباشد.» در این میان، بهترین موعظه‌ها قرآن کریم است؛ زیرا موعظه خداوند برای مردم است. در قرآن کریم در این باره آمده است: یا اَیُّهَا النّاس قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَه مِن رَبِّکُم و شِفاءٌ لِما فی الصُّدُورِ و هُدَیً وَ رَحمَه لِلْمُؤْمِنینَ؛ ای مردم! به یقین، برای شما از سوی پروردگارتان اندرزی و درمانی برای آنچه در سینه هاست و رهنمود و رحمتی برای گروندگان به خدا آمده است. قرآن کریم سرشار از موعظه هایی است که جان‌های خفته را بیدارمی‌کند و غبار فراموشی را از جان‌هامی‌زداید. مواعظ قرآن گاه بر محور سرگذشت پیشینیان شکل می‌گیرد که جنبه عبرت آموزی دارد، چنان که خداوند در قرآنمی‌فرماید: و کُلاّ نَقُصُّ عَلَیکَ من اَنباءِ الرُسُلِ ما نُثَبِّتُ بِهِ فُؤادَکَ وَ جاءَکَ فی هذِهِ الحَقُ و مَوعِظَه و ذِکری لِلْمُؤْمِنین. (هود: 120) ما حکایت و اخبار پیامبران را بر تو بیان می‌کنیم تا قلب تو را به آن قوی و استوار داریم و در این اخبار، راه حق و ثواب بر تو روشن شود و اهل ایمان را موعظه و تذکر باشد. گاه نیز خداوند در قرآن با یادآوری نعمت‌ها موعظه می‌کند و غفلت فرد یا جمع را در پرتو نعمت هایی که در گذشته بخشیده است،می‌زداید و مخاطب را به سوی شکرگزاری از نعمت‌ها و در نتیجه، استفاده درست از آنها رهنمون می‌شود.

179/