وقتی دختر شما از تفاوت های اندامش آگاه می شود و خجالت می کشد, چگونه همراهی اش می کنید؟

متوسط سنی که افراد اولین احساس آگاهی و خجالت را درباره بدن خود تجربه می کنند، به طور فزاینده ای در حال کاهش است.
اخیرا یک پژوهش که از 1993 نوجوان و بزرگسال 13 تا 64 ساله صورت گرفت نشان داد که اولین مرتبه ای که هر فرد از بدن خود خجالت کشیده است، به طور متوسط در سن 13 و 14 سالگی می باشد. اما با هر نسل، خودآگاهی در سن پایین تری نسبت به نسل قبل اتفاق افتاده است. در این بررسی  نوجوانان 13 تا 17 ساله اولین بار در 9 یا 10 سالگی نسبت به بدن خود چنین احساسی پیدا کرده بودند.
به طور کلی بزرگترین محرک شرم داشتن از بدن خود، همکلاسیها و رسانه ها (از تلویزیون گرفته تا شبکه های اجتماعی) می باشند. تنها یک نفر از هر چهار نفر بیان کرده بود که والدینش به احساس آگاهی او  نسبت به بدنش کمک کرده اند.
برای اکثریت پاسخ دهندگان به نظرسنجی، اولین احساس شرم از بدن خود را به واسطه ابراز نظر یک همکلاسی یا دوست در مورد اندام خود، تجربه کرده اند(60 درصد).
عوامل تاثیر گذار دیگر عبارت بودند از مشاهده تصویری از خود (30 درصد)
مقایسه خود با فردی دیگر و همچنین امتحان کردن لباس (28 درصد هر مورد).
کودکانی که از بدن خود خجالت میکشند، در زمینه خجالت کشیدن از دیگر عوامل نیز حساس و آماده پذیرش هستند.
با وجود برخورد با خودآگاهی در حال رشد در بعضی از نوجوانان خجالتی، آنها در بزرگسالی به لحاظ عاطفی انعطاف پذیر می شوند.
در نوجوانانی که والدینشان را عامل خودآگاهی از بدنشان  می دانستند، احتمال این که در بزرگسالی نسبت به بدن خود دید مثبتی پیدا کنند، دو برابر افرادی بود که والدینشان نقشی نداشته اند. در واقع والدین این کودکان به واسطه تجربیات خود میتوانند فرزندانشان را به سمت نگرش مثبت نسبت به بدن خود حرکت دهند.
چرا افراد در سنین پایین و نوجوانی این خودآگاهی را  نسبت به بدنشان احساس می کنند؟
روبین سیلورمن مولف Good Girls Don’t Get Fat: How Weight Obsession Is Messing Up Our Girls and How We Can Help Them Thrive Despite It میگوید:
“این کودکان و نوجوانان در مورد اینکه باید چگونه به نظر برسند، زودتر از دیگران پیام دریافت می کنند.”
تاکید بر ظاهر، از رسانه ها که فراگیر بوده و به راحتی در دسترس کودکان و نوجوانان هستند و همچنین همکلاسیها، دوستان و والدین نشات میگیرد.
همچنین آشنایی با روابط جنسی در این کودکان زودتر اتفاق می افتد.
کودکان عجله دارند که زودتر بزرگ شوند و لباسها و مدلهای بزرگسالان را استفاده کنند و احساس میکنند بدنشان نیز باید شکل خاصی داشته باشد. همه اینها در کنار هم باعث می شود که نسبت به بدن خود حساس شوند.
والدین برای افزایش اعتماد به نفس کودک و نوجوان خود چه کاری میتوانند انجام دهند؟
سیلورمن توصیه میکند: ” والدین مطمئن شوند کودکشان سواد رسانه ای دارد.” “به این معنا که والدین نباید تنها در کنار فرزندان بنشینند و درباره چیزهایی که میبینند صحبت کنند بلکه باید آنها را واقعا تشریح کنند.” سیلورمن با کودکان خود صحبت میکند و به آنها درباره این که تبلیغات ما را فریب میدهد تا چیزی را که میخواهند، بخریم میگوید. خواه آن کالا عروسک و لباس باشد یا خوراکی. مطرح کردن این مسائل با کودکان به آنها کمک میکند در برابر تبلیغات رسانه ها درک بیشتری پیدا کنند و زرنگ و دانا باشند.
سیلورمن در مورد نوجوانان میگوید میتوانید به آنها تصاویر پیش و پس از آرایش ستاره های مورد علاقه شان را نشان دهید، به آنها نشان دهید این ستاره ها در زندگی روزمره چگونه هستند و تصویری که از آنها بر روی صفحه مجلات و اینستاگرام میبینند، با تصویر واقعی آنها تفاوت دارد.
به کودکان و نوجوانانیاد بدهید تصاویری را که میبینند موشکافانه بررسی کنند و متوجه شوند که این تصاویر اغلب به صورت دیجیتالی دستکاری شده اند و آرایش و نور پردازی نیز برای لاغر و بی نقص به نظر رسیدن آنها کمک شایانی کرده است در حالی که در زندگی واقعی چنین نیست. این کار به آنها نشان میدهد که ظاهر واقعی دختری که تصویر او را روی مجله میبینید، حتی شبیه این تصویر هم نیست. چشمان کودکان را به روی حقیقت باز کنید تا درست ببینند.
یک مرحله حساس دیگر، صحبت درباره چاقی در خانواده است. والدین باید درباره چیزهایی که جلوی فرزندانشان میگویند دقت زیادی به خرج بدهند. سیلورمن توصیه میکند هنگامی که فامیل یا دوستان به منزلتان می آیند، به آنها بگویید که جلوی کودکان درباره چاقی و لاغری صحبت نکنند. اگر یکی از عزیزانتان درباره رژیملاغری صحبت میکند، باید او را کنار بکشید و به او بگویید که ممکن است کودکانتان تاثیر بگیرند. به او بگویید که ترجیح میدهید کسی درباره چاقی و لاغری در جمع صحبت نکند تا فضای مناسبی برای حضور کودکان در جمع وجود داشته باشد.
سیلورمن توصیه میکند هنگامی که در حضور کودکان در مورد بدن صحبت میکنید، بر تمام کارکردهای شگفت انگیز بدن تمرکز کنید نه ظاهر آن. مثلا میتوانید بگویید من به بدنم خیلی اهمیت میدهم چون به کمک آن میتوانم راه بروم و در پارک در کنار شما قدم بزنم و شادی کنم. من پاهایم را دوست دارم چون کارهای مهمی برایم انجام میدهند، با آنها میتوانم شنا کنم و برقصم.
کودکان دائما به حرفهایی که در پیرامون آنها گفته میشود گوش میکنند و فکر میکنند. با آنها درباره کارایی و فواید بدنشان صحبت کنید مثلا این که میتوانند فوتبال بازی کنند، پشتک بزنند، بدوند و غیره. هر چه بیشتر درباره واقعیتها و عملکرد بدن با آنها صحبت کنید، از اهمیت ظاهر بدن برای آنها کاسته میشود. شما میتوانید درک خود از زیبایی بدن را به آنها منتقل کنید و به آنها بیاموزید فقط اندام باریک و لاغر نیست که باعث می شود شما اندامتان را دوست داشته باشید.
179/