تولید گوشی تلفن همراه داخل در آستانه نابودی کامل

سیاست ساخت گوشی داخلی که در چند سال اخیر مطرح شد، به نظر نمی رسد با توجه به هزینه های بالای تولید سخت افزاری کشور از توجیه اقتصادی مناسبی برخوردار باشد. به همین دلیل هم هرگز گزارشی که نشان از توجیه پذیری این پروژه منتشر نشد و وزارت صنایع هیچ تلاشی برای قانع کردن منتقدان و تحلیلگران رسانه ای نکرد.
بررسی های موسسات پژوهشی در حوزه تولید صنایع “های تک” نشان می دهد سود قابل انتظار در تولید محصولات  مصرفی و انتهایی ( که گوشی همراه نیز از آن جمله است)  حداکثر پنج درصد است.
در پروسه تولید ، فکر و ایده هر کالا ، 15درصد از ارزش افزوده تولید و طراحی صنعتی آن 10 درصد را شامل می شود ،این درحالیست که تولید فیزیکی محصول فقط پنج درصد سود خواهد داشت و برندینگ و خرده فروشی در بازار به ترتیب 30 و 40 درصد از ارزش افزوده را در فرایند تولید به خود اختصاص می دهند.
از سویی دیگر با توجه به گران بودن نرخ کارگر در ایران که گفته می شود، 400 دلار به ازای هر ماه است ( درمقایسه با هزینه 100 دلاری آن در چین ) ، همچنین بالابودن نرخ تهیه مواد اولیه ، نداشتن فناوری بومی ، هزینه بر بودن به روز کردن خط تولید برای سازگار شدن با  بازار  روز دنیا و مهمتر از همه مشکلات و موانع متعدد بوروکراسی تولید در ایران ، چگونه می توان پذیرفت که راه اندازی خط تولید برای جذب 5 درصد از سود این فرایند پر دردسر منطقی و اقتصادی است ؟
از سوی دیگر بازار گوشی اکنون پر از کالای قاچاق است.برخی پیش بینی ها سهم قاچاق را بالاتر از 95 درصد برآورد می کنند .
به دلیل توزیع کالای قاچاق در سطح بازار ، وضعیت خدمات پس از فروش و رعایت حقوق مصرف کنندگان به بدترین شکل ممکن درآمده است . ورود انبوه کالای نامرغوب چینی ، گوشی های بازسازی شده و غیره که همگی به علت ارزانی دارای مشتریان زیادی هستند، موجب نارضایتی مصرف کنندگان و هدردادن سرمایه های ملی شده است.
سهم بالای قاچاق باعث توسعه فزاینده بازار این کالا در کشور های همسایه شده است.بنابراین اکنون زمان تصمیم سرنوشت ساز برای مصرف کننده، دولت و شرکت های فعال فرار سیده و دولت با نگاهی منطقی باید راه را برای قاچاق بسته و بازار را از شکل کنونی که سردرگم و پر از محصولات قاچاق است، برهاند.
20/15