بایدن مزخرف‌ترین دیپلمات جهان است
«جو بایدن بیش از نیم قرن است که بخشی از طبقه حاکم سیاسی واشنگتن بوده و به عنوان یکی از خشن‌ترین، خودشیفته‌ترین و گستاخ‌ترین سیاستمداران زمان، شهرتی به هم زده است. او با بریتانیا به عنوان یک کشور رعیت رفتار می‌کند و این رویکردش را در تعاملات خودش به وفور بیان کرده است.»
موبنا- «نیل گاردینر» مدیر مرکز آزادی مارگارت تاچر در بنیاد هریتیج در واشنگتن دی‌سی در مطلبی برای روزنامه انگلیسی دیلی‌تلگراف نوشته است: «جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا پیش از عزیمت به ویلنیوس، پایتخت لیتوانی برای شرکت در نشست ناتو سفری به لندن دارد. کاخ سفید به شکلی گمراه‌کننده سفر بایدن را به عنوان “بازدید شبه‌رسمی” توصیف کرده و گفته است که سفر این رهبر دموکرات توقفی نسبتا بی سر و صدا پیش از دیدار او با رهبران ناتو در لیتوانی است. این در حالیست که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا در سال ۲۰۱۹ سفری رسمی به لندن داشت و سه روز ماند و الیزابت دوم هم میزبان او بود.
بایدن با چارلز سوم، پادشاه بریتانیا و ریشی سوناک، نخست‌وزیر این کشور دیدار خواهد کرد، اما برای رئیس‌جمهوری ایالات متحده این دیدار کاری سخت و طاقت‌فرسایی خواهد بود و بعید است که نتیجه‌ای اساسی داشته باشد. هیچ رئیس‌جمهوری در تاریخ مدرن آمریکا تا این حد شراکت با بریتانیا را تضعیف نکرده بود. اقدام بی‌شرمانه او در رد نامزدی بن والاس، وزیر دفاع بریتانیا به عنوان دبیرکل بعدی ناتو، بی‌رحمی بایدن را نشان می‌دهد که به سختی می‌تواند نفرت محض خود را از بریتانیا، بریگزیت و تاریخ بریتانیا پنهان کند.
جو بایدن بیش از نیم قرن است که بخشی از طبقه حاکم سیاسی واشنگتن بوده و در سال ۱۹۷۳ به نمایندگی از ایالت دلاور وارد سنا شد. او به عنوان یکی از خشن‌ترین، خودشیفته‌ترین و گستاخ‌ترین سیاستمداران زمان ما شهرتی به هم زده است. او این رویکرد را در تعاملات خود با بریتانیا به وفور بیان کرده، بارها با موفقیت علیه دولت لندن بر سر پروتکل ایرلند شمالی قلدری کرده، توافق تجاری با لندن را پس از چندین دور مذاکره که در دولت ترامپ انجام شد، به پایان رسانده و با بی‌توجهی محض به تاجگذاری چارلز، همسرش جیل را به مراسم فرستاد.
بایدن با بریتانیا به‌عنوان یک کشور رعیت رفتار می‌کند، نه به‌عنوان نزدیک‌ترین دوست و متحد آمریکا و به هیچ‌وجه در دخالت مستقیم در مسائل سیاسی داخلی بریتانیا، به‌ویژه در رابطه با بریگزیت، درنگ نمی‌کند. حملات او به برنامه کاهش مالیاتی لیز تراس در دوره نخست‌وزیری او، ظالمانه و بی‌سابقه بود و نقشی حیاتی در بی‌اعتبار کردن برنامه‌های اقتصادی تراس و تسریع سقوط او در کنار انتقاد بی‌امان صندوق بین‌المللی پول داشت. این که دولت محافظه‌کار کنونی لندن با پیشنهادات مالیاتی حداقلی جهانی بایدن به سبک سوسیالیستی همراه شده است که حمله بزرگی به آزادی اقتصادی است و به طور قابل‌توجهی رقابت‌پذیری اقتصاد بریتانیا را تضعیف می‌کند، شگفت‌آور است.
بایدن رئیس‌جمهوری است که در عین اینکه درک محدودی از بسیاری از مسائل سیاست خارجی دارد، تکبر و نخوت باورنکردنی نشان می‌دهد. ریاست جمهوری او در کنار مجموعه‌ای از گاف‌های شرم‌آور، یک فاجعه بزرگ در صحنه جهانی است؛ از خروج فاجعه‌بار از افغانستان گرفته تا خزیدن بی‌شرمانه او به سمت چین کمونیست.
بریتانیا چیزی برای آموختن از سیاست خارجی بایدن ندارد و اغلب قربانی ناهماهنگی و بی‌اعتنایی تمسخرآمیز او به گذشته این کشور و تصمیمات دموکراتیک آن از جمله بریگزیت و نقش کلیدی آن در صحنه بین‌المللی شده است. بایدن بدترین دشمن خودش بوده و نسخه دیپلماسی بین‌المللی او، یک گوی ویران‌کننده منجنیق به سمت ارزشمندترین شراکت‌ها و اتحادهای آمریکاست. حمایت دولت او از اورزولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا به عنوان رهبر بعدی ناتو، بسیار کوته‌فکرانه بوده و در صورت اجرا، تضمینی برای تضعیف اتحاد ناتو، جرأت بخشیدن به نورچشمی‌های متوهم اتحادیه اروپاست که مایل به ایجاد ارتش اتحادیه اروپا هستند و در نهایت موجب تقویت نقش آلمان دمدمی و کم‌تحرک در قلب این اتحاد فراآتلانتیک است.
ریشی سوناک به عنوان نخست‌وزیر بریتانیا باید بر سر آینده ائتلاف ناتو مقابل بایدن بایستد و خواستار یک توافق تجاری میان لندن و واشنگتن شده و به جو بایدن بگوید که درباره بریگزیت و ایرلند شمالی سرش در کار خودش باشد. اما ما نباید هیجان‌زده شویم. سوناک در سفر اخیرش به کاخ سفید از پس این کار برنیامد و به چشم دار و دسته بایدن، به عنوان فردی نگریسته می‌شود که کنار زدن او بسیار راحت‌تر از سلف‌های او از جمله بوریس جانسون و لیز تراس است.
شاید سال‌ها و حتی چندین دهه زمان ببرد تا آسیبی که جو بایدن به این روابط ویژه وارد کرده، ترمیم شود. رویکرد بایدن بسیار زیان‌بخش، کینه‌جویانه و عمیقا ناخوشایند است. فرش قرمز انگلیسی‌ها امروز و فردا (یکشنبه و دوشنبه) زیر پای رئیس‌جمهوری آمریکا در لندن پهن می‌شود، اما از نظر میلیون‌ها بریتانیایی، او دوست مردم بریتانیا نیست.»
