دانستنی‌هایی درباره «افتادگی پا»

موبنا؛ محمدمهدی حیدرپور – افتادگی پا شامل دشواری در بلند کردن قسمت جلو پا می شود که می تواند چالش هایی را هنگام راه رفتن ایجاد کند. این یک علامت رایج مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری ام‌اس است، اما می تواند به دلیل سندرم های عصبی دیگر یا آسیب فیزیکی به یک عصب نیز شکل بگیرد.

به گزارش “هلث لاین“، افراد دارای این علامت به طور معمول با بلند کردن زانو، مانند این که در حال بالا رفتن از پله هستند، راه می روند. دیگر علائم مرتبط با عضله و عصب بیماری ام‌اس می توانند چالش های ناشی از این شرایط را افزایش دهند.

گزینه های درمان بسیاری برای افتادگی پا از آتل ها تا فیزیوتراپی و عمل جراحی وجود دارند. آنها ممکن است به طور کامل گام برداشتن عادی را بازیابی نکنند، اما اغلب می توانند علائم را به میزان قابل توجهی کاهش داده و راه رفتن فرد را تسهیل کنند.

افتادگی پا و بیماری ام‌اس

به دلیل این که بیماری ام‌اس ارتباط بین مغز و بدن را مختل می کند، مشکلات مرتبط با عصب شایع هستند. احساس گزگز یا بی حسی در اندام های انتهایی مانند دست ها و پاها اغلب نخستین نشانه های بیماری ام‌اس هستند.

مشکلات سیستم عصبی می توانند به عوارضی جدی‌تر تبدیل شوند. افتادگی پا در نتیجه ضعف در عضله تیبیالیس قدامی که توسط عصب پرونئال عمقی کنترل می شود، رخ دهد.

مشکلات راه رفتن مرتبط با افتادگی پا می تواند با علائم دیگر بیماری ام‌اس تشدید شود.

بی حسی در پا می تواند چنان شدید شود که فرد مبتلا به بیماری ام‌اس در احساس کف زمین یا این که پاهایش نسبت به کف زمین چه وضعیتی دارند با دشواری مواجه شود. این شرایط به نام آتاکسی حسی شناخته می شود. آتاکسی یک مشکل کنترل عضله است که از هماهنگی حرکت جلوگیری می کند.

بسیاری از علائم بیماری ام‌اس می تواند موجب دشواری در راه رفتن شود. احساس عمومی خستگی همراه با بیماری ام‌اس موجب خستگی عضلات پا می شود و گزگز یا اسپاسم ها در عضلات پا می توانند به مشکلات راه رفتن بیفزایند. حتی بدون افتادگی پا، راه رفتن برای افراد مبتلا به بیماری ام‌اس می تواند چالش برانگیز باشد.

دلایل دیگر افتادگی پا

در شرایطی که بیماری ام‌اس دلیل شایع افتادگی پا است، مشکلات مرتبط با گام برداشتن با شرایط و رویدادهای سلامت دیگر نیز پیوند خورده اند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

– اسکلروز جانبی آمیوتروفیک که به نام بیماری لو گریگ نیز شناخته می شود

– دیستروفی عضلانی

– سکته مغزی

– بیماری شارکو ماری توث، یک اختلال عصبی

همچنین، افتادگی پا می تواند به دلیل آسیب دیدگی اعصابی که عضلات بالابرنده پا را کنترل می کنند، رخ دهد. اعصاب تحت تاثیر قرار گرفته ممکن است در زانو یا قسمت پایین ستون فقرات قرار داشته باشند.

دلایل دیگر شامل عمل جراحی جایگزینی کفل یا زانو و دیابت می شوند. آسیب عصبی در چشم که می تواند به احساس درد هنگام حرکت دادن چشم یا حتی کاهش بنیایی منجر شود نیز می تواند موجب دشواری در راه رفتن شود.

از دیگر دلایل افتادگی پا می توان به فشرده شدن عصب یا بیرون زدگی دیسک اشاره کرد.

گزینه های درمان برای افتادگی پا

درمان افتادگی پا در درجه نخست به دلیل بروز این شرایط و میزان ناتوانی بستگی دارد. به عنوان مثال، درمان یک دیسک بیرون زده ممکن است افتادگی پا را بهبود ببخشد. اما عمل جراحی ستون فقرات ممکن است مشکل افراد مبتلا به بیماری ام‌اس را برطرف نکند.

ارتوتیک ها

انواع مختلف ارتوتیک ها از جمله آتل ها و بریس ها در دسترس هستند. برخی از آنها در داخل کفش استفاده می شوند، در شرایطی که برخی دیگر اطراف مچ پا یا نزدیک زانو پوشیده می شوند.

ارتوز مچ پا (AFO) یکی از وسایل پر استفاده است. در شرایطی که این محصول به بهبود گام برداشتن کمک می کند، اما فرد ممکن است به استفاده از کفشی بزرگ‌تر برای قرارگیری بریس نیاز داشته باشد. در صورت استفاده طولانی مدت، ارتوز مچ پا ممکن است ناراحت کننده باشد.

تحریک الکتریکی هنگام راه رفتن نیز می تواند به کاهش علائم افتادگی پا کمک کند. این درمان به نام تحریک الکتریکی عملکردی (FES) شناخته می شود. دستگاه های کوچکی در نزدیکی زانو قرار می گیرند که به حرکات پا واکنش نشان داده و محرک های الکتریکی خفیف را به عضله ارسال می کنند تا به حرکت درست کمک کنند.

مطالعه ای در سال 2013 نشان داد که ارتوز مچ پا و تحریک الکتریکی عملکردی هر دو می توانند سرعت گام برداشتن افراد مبتلا به افتادگی پا مرتبط با سکته مغزی را بهبود ببخشند.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی نیز ممکن است کمک کند. انواع مختلف تمرینات می توانند عضلات پا را تقویت کرده و انعطاف پذیری را بهبود ببخشند. به ویژه، کار کردن با فیزیوتراپیستی که با بیماری ام‌اس و افتادگی پا آشنایی دارد می تواند مفید باشد.

عمل جراحی

اگر ارتوتیک ها یا فیزیوتراپی برای مدیریت شرایط کافی نباشند، ممکن است برخی راه حل های جراحی مد نظر قرار بگیرند.

انتقال تاندون یکی از راه حل های بالقوه است. این نوعی عمل جراحی است که در آن محل اتصال استخوانی یک تاندون فعال از یک استخوان به استخوان دیگر منتقل می شود تا بدین وسیله حرکتی که از بین رفته دوباره از سر گرفته شود.

یک عمل جراحی دیگر می تواند کف پا و قوزک را به هم جوش دهد تا باری که روی عضله پرونئال وجود دارد، برداشته شود. اما این روش موجب کاهش انعطاف پذیری قوزک پا می شود.

همه عمل های جراحی با خطراتی همراه هستند، از این رو، مشورت با پزشک درباره تمام گزینه های درمان موجود اهمیت دارد. اگر قرار است یک عمل جراحی را انجام دهید، حتما خطرات، فواید و نتایج بلند مدت آن را بررسی کنید.

زندگی با افتادگی پا

نوع خاص راه رفتن افراد مبتلا به افتادگی پا می تواند آنها را به افرادی خجالتی تبدیل کرده و به راحتی موجب خستگیشان شود. اما همانند دیگر علائم بیماری ام‌اس، اغلب می توان این شرایط را با موفقیت مدیریت کرد.

نیازی نیست بدون دریافت کمک از دیگران افتادگی پا را تحمل کنید. صحبت با پزشک و همکاری با فیزیوتراپیست دو اقدامی است که می توانید در مسیر رسیدگی به این شرایط انجام دهید.

 منبع: عصرایران