بازخوانی رویداد واگذاری سهام بن‌رو به رنو
رنو موظف شده است کار خود را با سرمایه‌گذاری اولیه ۴۰۰ میلیون یورویی آغاز کند و در ادامه این سرمایه‌گذاری را تا ۸۰۰ میلیون یورو افزایش دهد. قرار است خط تولید این کارخانه به‌طور کامل عوض شود.
موبنا – بیش از یک ماه پیش بود که با واگذاری سهام یکی از کارخانه‌های زیرمجموعه سایپا به رنو فرانسه، یک هجمه تبلیغاتی علیه این حرکت شکل گرفت. مثل هر رویداد دیگری، این رویداد را نیز می‌توان با فروکش کردن فضای هیجانی و جو روانی پیرامون آن بهتر ارزیابی کرد.
بن‌رو همان کارخانه‌ای است که گروه سایپا بابت خرید سهام آن از سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران (ایدرو) حدود ۷۰۰ میلیارد تومان به این سازمان بدهکار بوده است. در زمان ریاست غلامرضا شافعی در ایدرو حساب بانکی سایپا به درخواست این سازمان و به استناد پرداخت نشدن این بدهی مسدود شد اما پس از مدتی به خاطر مباحثی چون به خطر افتادن اشتغال در این مجموعه این حساب باز شد.
بن‌رو را منوچهر غروی، مدیرعامل اسبق ایران‌خودرو ساخت، این کارخانه که قرار بود خطوط تولید خود را با کمک BYD، خودروساز معتبر چینی برپا کند، در ادامه با کمک یک خودروساز ده‌ساله چینی (زوتای) خط تولید خودرو Z300 یا همان آریو را برپا کرد. ازجمله محاسن فنی این کارخانه واحد پرس‌شاب آن (پرس هیدرولیک و مکانیک برای انواع قطعات کوچک و بزرگ بدنه و شاسی خودرو) و ازجمله معایب آن خط رنگ متعلق به نسل قبل (بر پایه تینر که به مرور کدر می‌شود نه بر پایه آب) است.
ظرفیت تولید این کارخانه ۲۵هزار دستگاه در سال و متوسط تولید آن روزی ۶۰ دستگاه بوده است. تولید این کارخانه در نیمه نخست امسال به حدود ۱۲۰۰ دستگاه خودرو آریو و ۸۵۰۰ دستگاه وانت پراید رسیده است. بنا بر صورت‌های مالی موجود دخل و خرجش بن‌رو با هم نمی‌خوانده و با مشکلات عدیده مالی همچون بدهکاری بابت مالیات، حق بیمه کارکنان و هزینه برق و گاز روبه‌رو بوده است. همواره نیز این سخن در میان بوده که این کارخانه را با قیمت غیرواقعی به سایپا انداخته‌اند، هرچند که بنیان‌گذاران این کارخانه نه‌تنها این ادعا را رد می‌کنند بلکه هنوز هم از مراجع قضایی پیگیر شکایتی هستند که درخصوص نحوه انتقال سهام این کارخانه مطرح کرده بودند.
در مزایده‌ای که پیش خرید سهام توسط رنو برای واگذاری بن‌رو گذاشته شده بود، قیمت پایه این کارخانه بدون احتساب بدهی‌هایش ۸۰ میلیارد تومان تعیین شده بود و چانگان چین که خواهان سایپاکاشان نیز بود، برای خرید بن‌رو نیز ۲۰۰ میلیارد تومان پیشنهاد کرده بود که البته هیچ‌یک از این دو کارخانه با چانگان معامله نشد. سایپا که با یک بدهی سنگین ۴هزار میلیارد تومانی روبه‌روست، علاقه‌مند به واگذاری ۸۰ درصد از سهام بن‌رو برای حل بخش کوچکی از مشکل نقدینگی خود بود اما این قرارداد این واگذاری با رنو روی سقف ۶۰درصد بسته شد.
بر این اساس، رنو موظف شده است کار خود را با سرمایه‌گذاری اولیه ۴۰۰ میلیون یورویی آغاز کند و در ادامه این سرمایه‌گذاری را تا ۸۰۰ میلیون یورو افزایش دهد. با این سرمایه‌گذاری قرار است خط تولید بن‌رو به‌طور کامل عوض شود. ایدرو که خود دارنده ۱۷ درصد از سهام گروه سایپا نیز هست، ازجمله اهداف این واگذاری را ایجاد اشتغال در منطقه به‌ویژه اشتغال تحصیل‌کرده‌ها عنوان کرده است. این در حالی است که تاکنون با روزی ۴۰ تا ۵۰ دستگاه تولید و ۶۰ میلیون تومان سود به کمک نمایندگی‌ها، بن‌رو موفق به پاسخگویی هزینه نیروهای ستادی خود نیز نبود. علاوه بر این، بانک‌ها نیز حاضر به ارائه تسهیلات به بن‌رو نبودند و یکی دو باری نیز که نقدینگی اندکی به این کارخانه تزریق شد که در حل مشکلات آن مؤثر واقع نشد.
حال اما نه‌تنها ۶۰درصد از سهام این کارخانه با قیمت خوب به یک خودروساز مطرح و معتبر جهانی واگذار شده است بلکه سخن از برپایی یک مرکز مهندسی، یک کارخانه با ظرفیت اولیه ۱۵۰ هزار دستگاه در سال، مراکز فروش و خدمات مطابق استانداردهای روز و خرید از قطعه‌سازان داخلی است که موجب کلید زدن یک تحول در نظام قطعه‌سازی و ناگزیری مدیران صنعت خودرو کشور از رساندن دانش و آموزه‌های خود به سطح مدیریتی صنعت خودرو جهان می‌شود.
این حکایت روشنی از یک واگذاری است که بیش از یک ماه پیش، عده‌ای با خشم و هیاهو آن را با تعابیری همچون «غفلت از پیش‌شرط غرامت‌خواهی»، «از دست رفتن یک کارخانه تولیدی»، «واگذاری مال غیر» و… می‌نواختند و برای آن فریاد «وا اسفا» سر می‌دادند!
منبع: پول‌نیوز
