من «گزينه سوم» نيستم!

شهرزاد باباعلی پور
پیش‌بینی ها درباره نتایج سال سوم متفاوت است و گمانه‌زني ها  از احتمال حضور گزينه سوم براي رياست شوراي شهر تهران حكايت دارد. آن هم در شرايطي كه رياست دوسال گذشته شورا را  اصلاح طلبان ميان خود تقسيم كرده اند و اكنون در سال سوم، شايد اين رياست ميان آنها نچرخد. چنانچه عده اي معتقدند  نياز است سال سوم رياست شوراي شهر چهارم تهران نيازمند رياستي قاطع و البته تعادل گراست . حال اما گزینه های دیگری روی میز هستند و اصلاح طلبان و اصولگرایان بدنه مدیریت شهری به فکر نفر سوم افتاده اند. «احمد دنیامالی» رئيس كميسيون توسعه و عمران شوراي اسلامي شهر تهران كه از ليست اصلاح طلبان راهي شوراي شهر شد و تجربه معاونت در شهرداري تهران را نيز دارد موضوع امكان يا عدم امكان شكل‌گيري جريان سوم در شوراي شهر تهران را با ايشان به گفت و گو نشسته ايم. وي در گفت و گو با آنچه قرار است در ميانه هاي شهريورماه در انتخابات هيات رئيسه شوراي شهر تهران را شاهد باشيم، پیش‌بینی کرده است كه در ادامه مي خوانيم:
آقای دنیامالی،‌ تجربه هیات رئیسه فعلي شوراي شهر تهران نشان داده مشکلاتی در اداره امور شورا وجود دارد ؛ به نظر شما چه رویکردی می تواند شورای شهر را در حوزه هیات رئیسه رو به جلو ببرد؟
واقعیت آن است که مشکلاتی وجود دارد اما ما باید به دنبال آن باشیم مشکلات را برطرف کنیم و الزاما با تغییر رئیس شورا مشکلات حل نمی شود چرا که حل این مشکلات نیاز به یک کار تیمی دارد و همه 31 عضو شورا در این بحث مسئولیت دارند و اگر نواقصی وجود دارد به همه اعضای شورای شهر بر می گردد که البته رئیس شورا در این میان موثرتر از بقیه اعضا ست.
به نظر شما راه حل سومی وجود داردکه بدنه اصلاح طلب و اصولگرای شورا  روی گزینه سومی توافق داشته باشند؟
بنده شخصا گزینه سومی را متصور نیستم و فکر می کنم دو گزینه آقای مسجد جامعی که در سال اول بودند و آقای چمران که سال دوم شورا را مدیریت کردند به عنوان دو گزینه مورد توافق همه اعضای شورای شهر هستند.
اما برخي شايع كرده بودند كه شخص شما ممکن است یکی از گزینه های مورد توافق دو گروه اصلاح طلب و اصولگرا باشید؟
قطعا من اعتقادی ندارم که وارد این عرصه شوم و تصور می کنم کاری که اکنون در کمیسیون عمران و حمل و نقل دارم کار خوبی است و هرکدام از دو گزینه پیشین که بار دیگر برصندلی ریاست تکیه بزنند برای من قابل احترام هستند و فکر می کنم اگر اعضای شورای شهر روی یکی از این دو گزینه به توافق برسند که یکی از این دو نفر همچنان این مسئولیت را بر عهده داشته باشد به نفع شورای شهر تهران است.
شما  هم به وجود مشکلاتی در شورای شهر اذعان داشتید؛ به نظر شما جایگاه ریاست شورا در جریان این مشکلات کجاست و آیا این موضوع را در رای خود لحاظ می کنید؟
بزرگترین مشکلی که ما در حال حاضر در شورا با آن مواجهیم این است که بیشتر از آنکه در شورا شاهد رفتارهای از بالا به پایین ، پلانینگ و برنامه ای باشیم در بسیاری از موارد، شورا وارد جزئیات و مسائل جاری می شود و این در حالی است که شورای شهر  قابلیت دارد تا  بیشتر از این کار کند مشروط بر اینکه نگاه شورا به سمت نگاه برنامه ای برود و مبنای عملکرد، شاخص‌های توسعه مدیریت شهری و عدالت اجتماعی در حوزه شهر باشد تا با شاخص ها بتوان آن را اندازه گیری کرد. در حال حاضر در خیلی از موارد در طرح های در حال بررسی شاهد هستیم که موضوع شاخص ها و برنامه ها مغفول است و بیشتر رفتارهای ما بیشتر از آنکه علمی بوده و منطبق بر واقعیت های اجرایی باشد بیشتر از آن، قرار گرفتن در فضاهای غیر اجرایی و فضای احساسی است.
اگر موضوع ریاست شورا آن طور که شما می گویید آنقدر موضوع حساس و موثری نیست پس چرا برای برگزاری هر دوره انتخابات هیات رئیسه شورا ، جبهه گیری شدیدی مشاهده می شود؟
اتفاقا یکی از حسن های شورای چهارم تضارب آراء و در واقع نوعی تعادل بین اعضاست . شما می‌بینید که در این دوره تضارب آراء خیلی خوب فراهم در کنار وحدت رویه وجود دارد. به طور مثال طرحی را می بینید که بعضی اصلاح طلب‌ها و اصولگرایان در یک جبهه هستند و در مقابل در جبهه مقابل هم جمعی از اصلاح طلب ها و اصولگرایان دیگر دیده می‌شوند. این روند نشان می دهد که عموما موضوعات به صورت تخصصی نقد و بررسی می شوند و شاید در جاهایی هم این صف بندی ها تعیین کننده نهایی باشند که این روند در خصوص انتخابات ریاست شورا دیده می شود. اما واقعیت آن است که به طور عمده در مباحث کاری، مخالفان و موافقان یک طرح رویکرد سیاسی ندارند بلکه اصولا نگاه تخصصی و کار کارشناسی است که به موضوعات زاویه دید می دهد.
اگر رویکرد سیاسی نیست پس  چرا سال اول آقای مسجد جامعی رای آورد و سال دوم از نشستن بر صندلی ریاست باز ماند؟  امروز که به یکسال قبل نگاه می کنید چه دلیلی را برای این اتفاق مد نظر دارید؟
این تصمیم اعضا بوده است که روند این گونه باشد و صرفا نگاه سیاسی نیست.
یعنی بر اساس عملکرد ریاست شورا در سال اول چنین تصمیمی گرفته شد ؟
طبیعتا یک بخشی از این تصمیم گیری هم ناشی از بررسی عملکرد بوده است اما باز هم این اعضای شورا هستند که تصمیم می گیرند كه به چه کسی رای بدهند و این در حالی است که می بینید فاصله‌ها در آرای دو طرف، خیلی عمیق نیست بلکه بسیار نزدیک است دلیل خاصی دارد به طوری که در دور اول، یک اختلاف تعیین کننده شد و در دوم فاصله یک مقدار بیشتر شد و به هر حال آنچه که در میان آراء قابل توجه است ، تعادلی است که درمیان اعضا وجود دارد که مجموعه شورای شهر تهران را به یک نقطه همگرایی رسانده است.
به  اين ترتیب با وجود نزدیک بودن تعداد اصلاح طلبان و اصولگرایان شورا اتفاقی شبیه شورای اول رخ نمی دهد؟
شاید خیلی ها فکر می کردند این تعادل سیاسی که در بین تعداد اعضای شورای شهر تهران وجود دارد شورا را به سمت یک واگرایی و تفرق پیش ببرد اما آنچه من در این دو سال شاهد آن بوده ام حکایت از آن داشته که در بسیاری جنبه ها، وحدت رویه بسیار خوبی در میان اعضاء وجود داشته است.
ارزیابی شما از عملکرد ریاست شورا در سال دوم چه بوده است؟
به نظرم اقدامات صورت گرفته در حوزه ریاست شورا در سال دوم قابل قبول است اما با وجود اینکه  16 سال از سن شورای شهر تهران می گذرد در برخی از بحث ها همانند نداشتن چارت تشکیلاتی ، به نظر می رسد از نظر ساختاری باید قوی تر از شرایطی که امروز در آن هستیم، می بودیم اما با توجه به شرایط موجود کارکرد ریاست فعلی شورا در همه سطوح قابل قبول است.
پیش بینی شما از شرایط موجود چیست؟ به نظر شما در سال سوم چه کسی بر صندلی رياست شورای شهر تکیه می زند؟
واقعیت آن است که این موضوع قابل پیش بینی نیست هر چقدر جلوتر می رویم فضاها بیشتر تشدید می شود  چرا که آرا نزدیک به هم هست و همین موضوع هر گونه پیش بینی را سخت می کند.
به عنوان آخرین سوال ؛ گزینه سومی را برای قرار گرفتن در کنار آقایان چمران و مسجد جامعی پیش بینی نمی کنید که در رقابت برای نشستن بر کرسی ریاست شورا کاندیدا  شود؟
من فکر نمی کنم در بین اعضا کسی اقدام به این کار کند و البته شانسی هم نخواهد داشت.