نوای «بلال ایران» ملودی سفره‌های افطار

او روزی از روزهای سال 1334 تصمیم گرفت، یک اذان یادگاری بگوید. بنابراین به استودیوی ‌6 رادیو در میدان ارگ (15 خرداد) رفت و تمام گوشه‌ها را امتحان کرد. هر گوشه‌ای را که امتحان کرد، خوب از آب درنیامد تا این‌که سرانجام گوشه «روح‌الارواح» که گوشه‌ای روح‌نواز و حزن‌انگیز است از آواز بیات ترک در دستگاه شور به دلش نشست. البته او ‌20 سال پیش از آن هم قصد داشت اذان دیگری به مدت ‌15 دقیقه بگوید که در وسط آن دعا باشد، اما به گفته خودش، نگذاشتند و گفتند که اذان ‌6 دقیقه بیشتر نمی‌شود.

کسی نیست که زنده‌یاد رحیم موذن‌زاده اردبیلی را نشناسد یا آن اذان گوش‌نواز در بیات ترک را نشنیده باشد. مردی که خوش‌لحنی در خانواده‌اش موروثی بود و در بارگاه حرم حضرت معصومه (س) اذان می‌گفت.

خودش در یک گفت‌وگوی قدیمی با ایسنا درباه این اذان گفته است: «ما ایرانی هستیم و اذان ما باید برخاسته از خودمان باشد. در حال حاضر اذان‌خوان‌هایی هستند که از عربستان تقلید می‌کنند و این پسندیده نیست زیرا باید خودمان ابتکار به خرج دهیم. الان ‌50 سال است که کسی نتوانسته روی اذان من اذان بگوید. حتی برادرم سلیم که صدایی گیرا و زیبا دارد؛ این خواست خداست. همان خدایی که می‌گوید اگر با من یک‌صدایی کنید، محبت شما را به قلوب همه می‌اندازم. در کل می‌خواهم بگویم در هر کاری که خدا و اخلاص در نظر گرفته شود، آن کار جواب مثبتی خواهد داشت.»

او همچنین درباره راز ماندگاری اذانش گفته بود: «وقتی اولین‌بار صدای اذان خود را شنیدم، مورد تشویق اطرافیان قرار گرفتم و این خوشحالی یک شادی معنوی بود که از خانواده ما صدای اذانی ضبط شده و به گوش تمام ایرانیان مشتاق می‌رسد. تاکنون (1382) که با این سن و سال هنوز مشغولم، افتخار دارم که با گفتن آن یک اذان برای اسلام و مملکتم کاری کرده‌ باشم. ما نه ثروت داریم و نه مکنت و همین یک اذان برای‌مان بهترین خیر است. هر روز تلفن می‌زنند و می‌گویند که این اذان خیلی زیبا گفته شده است، می‌دانید چرا؟ من جواب‌تان را می‌دهم برای این‌که باطن خوشگل است، برای این‌که این اذان را با دهان روزه پر کردم تا قربه‌الی‌الله باشد. این یک کار مادی نبود، بلکه معنوی بود و نتیجه‌اش را هم می‌بینید.»

موذن‌زاده در آخرین روزهای زندگی‌اش به مکه مشرف شد و به آرزویش که زیارت خانه خدا بود، رسید. در مکه از او خواسته شد، اذانی بگوید که جمله «اشهد ان علیاً ولی‌الله» در آن نباشد، اما او این موضوع را نپذیرفت و عربستان در نهایت قبول کرد که موذن‌زاده اذان را با شهادت بر علی (ع) بگوید.

رحیم مؤذن‌زاده اردبیلی پنجم خرداد 1384 در سن 80سالگی براثر بیماری سرطان در تهران دیده از جهان فروبست و در آغوش پدرش در ابن بابویه آرام گرفت.