برچسب‌های درمانی سوزن‌دار که با قطره‌های معمول وارد چشم می‌شوند (+عکس)
این برچسب‌های هوشمند پس از آنکه به کمک قطره‌های معمول وارد فضای چشم شدند روی قرنیه یا همان سطح بیرونی چشم نصب می‌شوند و پس از آنکه تزریق خود را به پایان رساندند، به راحتی از چشم خارج می‌شوند و عمل مذکور به گونه‌ای صورت می‌گیرد که فرد هیچ گونه احساس مشکل و ناراحتی نخواهد داشت.
موبنا – چندی پیش خبرهایی در مورد برچسب‌های پزشکی مجهز به میکرو سوزن‌ها مجهز شده تا بدون آنکه فرد هرگونه دردی را احساس کند، برچسب‌های مذکور روی پوست بدن او کار گذاشته شوند و اطلاعات مورد نیاز را به پزشک مربوطه برسانند. هم اکنون دانشمندان «دانشگاه فناوری نانیانگ» (NTU) در سنگاپور یک گام جلوتر رفته‌اند و از ساخت برچسب‌های مشابهی خبر داده‌اند که بیماری‌ها و اختلالات بینایی را درمان می‌کند. این محققان موفق به ساخت برچسب‌های الکترونیکی بسیار کوچکی شدند که سوزن‌های بسیار کوچکی دارد و می‌تواند روی مردمک چشم متصل شود.
با توجه به اینکه قطره‌های چشمی در بیشتر موارد کاربردی‌ترین و معمول‌ترین روش برای انتقال دارو به فضای داخل چشم محسوب می‌شوند، ولی باید توجه داشت که آنها یک مشکل عمده دارد و بیشتر قطرات چشمی به واسطه اشک یا شست‌وشوی صورت با آب پاک می‌شوند و اثر خود را از دست می‌دهند. یکی از روش‌های جایگزین این است که از سوزن‌های زیرپوستی استفاده شود تا ماده پزشکی مورد نظر به محل مناسب تزریق شود و دارو بتواند اثر مستقیم خود را روی چشم برجا بگذارد. این روش مستلزم آن است که بیمار برای هر بار تزریق به کلینیک مراجعه کند و البته باید توجه داشته باشید که این روش دردناک است و البته، می‌تواند باعث عفونت شود.
دانشگاه NTU در سنگاپور هم اکنون موفق به ساخت برچسب‌های بسیار کوچکی شده است که تکنیک نصب بدون درد و استفاده آسان توسط خود فرد را به صورت همزمان شامل می‌شوند. این برچسب‌ها به گونه‌های ساخته شده‌اند که از طریق قطره‌های معمول وارد فضای چشم می‌شوند و در نهایت می‌توانند کارایی و اثربخشی تزریق‌های زیرپوستی را داشته باشند. برچسب‌های هوشمند توسط گروهی به مدیریت پروفسور «چِن پِنگ» ساخته شده‌اند و جنس آنها اسید هیالورونیک است که به صورت معمول در چشم یافت می‌شود. این دستگاه بسیار کوچک است و ابعاد آن ۲ در ۲ میلیمتر محاسبه می‌شود و با این وجود ساختار آن به صورت کاملا درمان طراحی شده است. در قسمت زیر این برچسب هوشمند درمانی ۹ سوزن بسیار کوچک کار گذاشته شده است که می‌توانند دارو را وارد بدن کنند. هر یک از سوزن‌ها به گونه‌ای ساخته شده‌اند که ضخامت آنها از تار موی انسان هم کمتر است و شکل ظاهری آنها شبیه به هرم است تا نفوذ آنها به پوست به بهترین شکل انجام شود.
این برچسب‌های هوشمند پس از آنکه به کمک قطره‌های معمول وارد فضای چشم شدند روی قرنیه یا همان سطح بیرونی چشم نصب می‌شوند و پس از آنکه تزریق خود را به پایان رساندند، به راحتی از چشم خارج می‌شوند و عمل مذکور به گونه‌ای صورت می‌گیرد که فرد هیچ گونه احساس مشکل و ناراحتی نخواهد داشت. با این حال زمانی که این برچسب سوزن‌دار کوچک از چشم انسان خارج می‌شود، میکرو سوزن‌ها ممکن است روی لایه بیرونی قرنیه خط و خش ایجاد کنند و این اتفاق ممکن است اندکی سورش چشم را تا چند ساعت ایجاد کند. این سوزش چشم به آرامی برطرف می‌شود و داروی تزریق شده به مرور وارد سیستم گردش خون می‌شود تا در نهایت بتواند فرآیند درمانی مربوطه دنبال شود.
طی بررسی‌هایی که در فضای آزمایشگاهی صورت گرفت این برچسب یک نوع آنتی‌بادی موسوم به DC101 را با موفقیت کامل به چشم موش‌ها تزریق کرد. این آنتی‌بادی در شرایطی مورد استفاده قرار می‌گیرد که نابینایی می‌تواند در نتیجه تورم عروق خونی در قرنیه ایجاد شود. پس از آنکه داروی مذکور با دوز یک میکروگرم به چشم موش‌ها تزریق شد، تورم عروق خونی در ناحیه قرنیه چشم آنها تا ۹۰ درصد کاهش یافت. در مقابل گروه دیگری از موش‌ها که همین دارو را با دوز ۱۰ میکروگرم و از طریق قطره‌های چشمی دریافت کردند، هیچ گونه کاهش تورم عروق خونی را در ناحیه قرنیه پیش روی خود ندیدند.
همچنین مشخص شد یک هفته پس از آنکه درمان‌های مربوطه اعمال شد، هیچ گونه زخم یا سوزش در سطح چشم موش‌ها وجود نداشت. دکتر پِنگ در این خصوص گفت: «میکرو سوزن‌ها از جنس مخصوصی ساخته شده‌اند که داخل بدن انسان یافت می‌شود و ما در شرایط آزمایشگاهی نشان دادیم که موش‌ها با دریافت این میکرو سوزن‌ها توانستند اختلالات چشمی خود را درمان کنند و بدون آنکه هرگونه درد در ناحیه چشم آنها ایجاد شود، دارو به بدن آنها تزریق شود. اگر ما بتوانیم این آزمایش را به صورت موفقیت‌آمیز روی انسان انجام دهیم، برچسب‌های کوچک می‌توانند به عنوان یکی از بهترین و کارآمدترین روش‌های درمان اختلالات چشم عرضه شوند».
نتایج حاصل از بررسی‌های این گروه تحقیقاتی در قالب گزارش علمی در آخرین شماره از نشریه «ارتباطات طبیعی» منتشر شد.
