پوشش محلی در شهرهای گردشگری محبوب

• پوشش سنتی مردم مشهد

در اکثر روستاهای ایران، خراسان و مشهد به دلیل نقش پر رنگ دامداری و کشاورزی در زندگی روزمره از نقوشی که به نوعی اشاره به این عوامل دارد، استفاده می‌کنند. به طور کلی عواملی مانند جنسیت، شرایط جغرافیایی، سن، موقعیت اجتماعی، شرایط تاریخی و اعتقادات و آداب و رسوم از جمله عواملی است که در فرم پوشاک تأثیر گذار بوده است. پوشاک خراسانیان را به دلیل وجود طوایف مختلف، بسیار متنوع و اغلب متفاوت بایستی در نظر گرفت و به صورت کلی می‌توان آن را به چهار بخش عمده تقسیم کرد.اطلاعات بیشتر در مورد تور ارزان مشهد در سایت سفر باتو موجود است.

–      پوشاک کردهای ساکن خراسان

–      پوشاک نواحی مرزی، مثل تربت جام، تایباد، باخرز و خواف.

–      پوشاک مهاجرین ساکن دراستان، مانند ترکمنها، بلوچها و عربها.

–      پوشاک ساکنین مناطق کویری و جنوبی استان، مثل شهرهای نیشباور، تربت حیدریه، سبزوار، کاشمر، گناباد و قاین.

از این رو، در مشهد از دیرباز می‌توان پوششهای مختلف را در قالب گروههای انسانی مختلف که اغلب زائرین بارگاه رضوی هستند، مشاهده نمود. با این وجود نشانه پوشش مردم مشهد که تا چند دهه قبل رایج بوده است که در اصل، ویژه مردم خراسان بوده و در شهر مشهد و اطراف آن نیز به کار می‌رفته است. سادات مسن یا روحانی دستار سیاه و بدون دنباله، نیمه مسن ها، دستار سیاه دم دار، افراد حج رفته دستار زرد رنگ، کربلا رفته‌ها دستار شیر و شکری یا قهوه ای – که به آن شال کبریایی می‌گفتند – و بقیه مردم هم دستار سپید و کرکی به سر می‌بستند.

بلوچ‌ها بیشتر در شرق و جنوب خراسان رضوی مستقر می‌باشند. مردان و زنان بلوچ ساکن در این استان در استفاده از پوشاک سنتی خویش اصرار می‌ورزند. زنان بلوچ علاوه بر به کارگیری پارچه‌های گلدار، در تهیه پوشاک سنتی خویش از هنر سوزن‌دوزی استفاده می‌کنند.

در شمالی‌ترین نواحی استان خراسان رضوی، ترکمن‌ها زندگی می‌کنند. پوشاک مردان و زنان ترکمن بسیار ظریف و زیباست. زیورآلات خاص ترکمن‌ها بر زیبایی پوشاک زنانه می‌افزاید.

در شهرهای قوچان، درگز و کلات، مردان و زنان کرد و ترک دارای لباس‌های مخصوص به خود می‌باشند. در این مناطق پوشاک مردان و زنان از ویژگی‌های خاصی برخوردار است که آن را از بقیه نقاط خراسان متمایز ساخته است. ظریف‌ترین پارچه‌های ابریشمی در کارگاه‌های سنتی زاوین کلات بافته می‌شود. به کارگیری رنگ‌های قرمز، زرد، صورتی و سورمه‌ای در این پارچه‌ها، پوشاک محلی آنان را به یک اثر هنری بدیع مبدل ساخته است.

از پوشاندن سر با پر و پوشش‌هایی از پوست درخت گرفته تا پارچه‌های باستانی زربافت سلطنتی سانکت، دامنه لباس‌های سنتی و پارچه‌های مالزی بسیار حیرت انگیز و متنوع است.

در روزگار قدیم، قبایل بدوی لباس‌های سنتی از جنس پوست درخت می‌پوشیدند و مهره به گردن می‌انداختند. با پیشرفت سلسله‌های پادشاهی‌ باستانی، پارچه‌های ظریف دستباف و باتیک‌های پیچیده مالایی توسط خاندان سلطنتی مالایی مورد استفاده قرار می‌گرفت. با شکوفایی تجارت خارجی، لباس‌ها و پارچه‌هایی نظیر ابریشم چینی، پولیکات یا پارچه‌های پیچازی هندی و جبه عربی با آستین‌های گشاد متداول شد.

امروزه، لباس‌های سنتی نظیر باجو کبایا مالایی، ساری هندی و چئونگسام چینی هنوز هم پوشیده می‌شوند.

• پوشش سنتی مردم مالزی

تا پیش از قرن بیستم، زنان مالایی در جامعه کمبان می‌پوشیدند که تنها سارونگ‌هایی بود که در بالای سینه بسته می‌شد. با پذیرفته شدن بیشتر اسلام، آنها شروع کردن به پوشیدن باجو کورونگ‌هایی که نرم و ظریف بود. باجو کورونگ یک بلوز گشاد تا زانو است که معمولاً بر روی یک دامن بلند دارای پلیسه‌هایی در هر طرف، پوشیده می‌شود. آن را همچنین می‌توان با پارچه‌های سنتی نظیر سانکت و باتیک پوشید. این لباس‌های سنتی معمولاً با پوشیدن سلندانگ یا شاول یا تودونگ یا روسری تکمیل می‌شود. در مورد تور لحظه آخری مالزی بیشتر بدانید.

بر خلاف آن‌چه در بسیاری از کشورها و تحت تاثیر فرهنگ پوشش غربی شاهدیم، بیشتر زنان مالایی در مناسبت‌ها و محل کار تمایل دارند که از نوع پوشش سنتی خود استفاده کنند. این نوع از لباس که نامش «باجو کورونگ» (baju kurung) می‌باشد تشکیل شده از روسری که به مدل‌های مختلفی پوشیده می‌شود، یک پیراهن به نسبت گشاد و «سارونگ» (sarung). سارونگ تکه پارچه نخی قیمتی بلندی است که به دور کمر پیچیده شده، گره می‌خورد، پایین تنه را در برمی‌گیرد و با پیراهن بلندی که «باتیک» (batik) نام دارد پوشیده می‌شود. در بعضی از موارد هم دیده می‌شود که خانم‌ها علاقه‌مندند که به جای باجو کورونگ از بلوزی تنگ‌تر به نام «باجو کبایا» (baju kebaya) استفاده کنند.

یکی از بهترین مواقع سال برای خرید باجو کورونگ و کبایا ایام ماه رمضان، به خصوص عید فطر می‌باشد که بازارهای رمضان انواع مختلف و رنگارنگ این نوع از لباس را عرضه می‌کنند. در کنار این، بسیاری از مراکز خرید مالزی مانند مرکز خرید برج‌های دوقلو، پاویلیون، میدولی و وان‌اتاما به عرضه این نوع از پوشش در طول سال می‌پردازند. علاوه بر این بوتیک‌های بسیاری در منطقه‌های بنگسر و دامن‌سرا به عرضه مرغوب‌ترین نوع این پوشش مالایی مشغول هستند. لباس سنتی مردان مالایی باجو ملایو است. باجو ملایو لباس کوتاه گشادی است که بر روی شلوار پوشیده می‌شود. معمولاً با این لباس یک سامپین – یعنی یک سارونگ کوتاه پیچیده شده دور باسن – نیز پوشیده می‌شود.

• لباس سنتی مردم صربستان

تأثیرات کشورهایی از جمله اتریش، آلمان و ایتالیا را در تنوع لباس‌های سنتی صربی‌ها می‌توان به وضوح مشاهده کرد. البته این لباس‌ها نیز مانند اکثر فرهنگ‌های دیگر با گذشت زمان و گسترش شهرنشینی و مُد روز، دستخوش تغییرات شده و کمتر از آن‌ها استفاده می‌شود و بیشتر، خانم‌های روستایی آن‌ها را به مناسبت‌های گوناگون یا به عنوان جذب توریست می‌پوشند. «یلک» (jelek) یا همان «جلک»، جلیقه‌ای پشمی است و گل‌هایی که برای طرح گلدوزی پیش‌بند و جوراب یا دیگر قسمت‌های لباس استفاده می‌کنند، معمولاً به رنگ قرمز روشن هستند که نمادی از افراد کشته شده در «نبرد کوزوو» (Battle of Kosovo) می‌‎باشد. معمولاً خانم‌ها در قدیم کفشی به نام «اوپاناک» (opanci) را به همراه جوراب بلند گلدوزی شده به تن می‌کردند. این کفش، یکی از نمادهای ملی کشور صربستان به حساب می‌آید. ‌اطلاعات تور صربستان در سایت موجود است.

• پوشش سنتی مردم باکو

آذربایجان در عصر هفدهم به شهر دروازه شرق مشهور شده بوده و شیروان مهم ترین شهر باکو در مسیر راه ابریشم قرار گرفته بود.قیمتهای مناسب تور لحظه آخری باکو را از دست ندهید.

علاوه بر این شهر، شهرهایی مثل: شاماخی، گنجه، شکی و شوشا نیز به علت قرار گرفتن در مسیر راه ابریشم پیشرفت کردند. به همین علت اکثر جنس پارچه های که با آنها لباس دوخته می شد از ابریشم بود. لباس های آن زمان این شهر: ظریف، دارای نقش و نگار، قشنگ و دارای زرق و برق و خوش قواره بودند. در دوختن لباس ها به اندازه، مناسب با چهره و رنگ پوست و شخصیت و مقامی که فرد دارد و همچنین سن توجه خاص می شد. مثلا لباسی که برای دختران مجرد دوخته می شد قشنگ تر و دارای زرق و برق زیاد بود در حالی که لباس زنان متاهل ساده تر و سنگین تربود. لازم است بگوییم که مدل لباس زنان و مردان در سراسر شهر های آذربایجان یک مدل بود. وهمچنین لباس بچه مانند بزرگ ترها بود و فقط اندازه اش فرق می کرد. در قرن بیستم لباس زنان و مردان از دو قسمت زیر و رو تشکیل می شد. جنس لباس ها از مخمل و ابریشم تشکیل می شد.

جنس لباس زیری ازابریشم براق و جنس محکم عموما دوخته می شد و لباس رویی شامل کمربند و رو دوشی بود که معمولا به صورت تزیینی استفاده می شد و کمربند دارای زرق و برق بود و رو دوشی از جنس پوست حیوانات تهیه می شد.

لباس زنان شامل: لباده، رودوشی از جنس پوست و خز و عطر دارو گران قیمت و ترمه و لباسی زیری شامل آستر و از جنس مخمل و پارچه های دیگر تشکیل می شد.

لباس مردان شامل: قبا که از جنس عموما مخمل و با نقش و نگار های بوتا با ترمه تزیین شده و آستین کوتاه و همچنین لباس زیری آن استین بلند و از جنس ابریشم برق و محکم وهمچنین کلاه.

• پوشش سنتی مردم قشم

تن‌پوش زنان و مردان هرمزگان هنری است که از دیرباز در این منطقه با گذشت زمان دست‌خوش تغییر و تحول نشده و این هنر همچنان نشانگر و زبان گویای فرهنگ این منطقه است و البته زیبایی منحصر به فردش دلیلی است که همچنان این لباس در حال استفاده است و هیچ‌گاه کهنه نخواهد شد.

زنان قشمى، مانند زنان سایر جزایر و بنادر جنوبى ـ به‌ویژه در روزگاران گذشته ـ کمتر در کوچه و خیابان دیده مى‌شوند و در وقت بیرون آمدن از منزل روبند و یا نقاب مخصوصى که به زبان محلى به آن  یا  (Bourke) مى‌گویند به روى صورتشان مى‌بندند تا از چشم نامحرمان به دور باشند.  برگه انواع مختلفى است بعضى از آنها بزرگ و پهن بوده و همه صورت را مى‌پوشانند و تنها دو سوراخ در مقابل چشم‌ها در آن وجود دارد ولى بقیه برکه‌ها، نازک و قیطانى بوده و تنها قسمتى از چشم‌ها و ابروها را مى‌پوشاند. علاوه بر ”برکه“ زنان سر و موى خود را با پارچه نازکى به نام جلوپل (Jelopl) مى‌پوشانند و روى آن نیز چادرى به سر مى‌کنند. پوشاک زنان قشمى نیز انواع مختلفى دراد و معمولاً زنان قشمى دو تا پیراهن روى هم مى‌پوشند.سفر های ارزان با تور قشم در سایت را از دشت ندهید.

زنان قشمى، براى دوختن شلوار از پارچه ضخیمى استفاده مى‌کنند و قسمت بالاى شلوار را گشاد و پایین شلوار را تنگ و چسبان مى‌دوزند و بعد براى زیبایى شلوار، در قسمت مچ پا نقش و نگارهاى زیبایى با نخ‌هاى رنگین و یا طلایى به روى پارچه به وجود مى‌آورند و جله خاصى به شلوار مى‌بخشند.

لباس مردان قشمى هم مانند لباس سایر مردم جنوب کشور از پیراهن سفید یا رنگى بسیار بلندى تشکیل شده است که در محل به آن  مى‌گویند. این پیراهن بلند تا قوزک پاى آنها را مى‌پوشاند و بسیار آزاد و مناسب آب و هواى جنوب کشور است. بعضى از اهالى به جاى جیمه، شلوانگى به دو کمر خود مى‌بندند و روى سرشان هم کلاه سفید سوراخ‌دارى به نام عرقچین مى‌گذارند.