پوشش نامناسب بازیگر زن لانتوری در جشنواره برلین +عکس

فیلم لانتوری با وجود محتوای نامناسب و سیاه هر چند نتوانست در جشنواره برلین نظر گردانندگان این جشنواره آلمانی را جلب کند اما توانست با پوشش زننده یکی از بازیگران زن خود، لنزهای دوربین ها را به خود خیره کند تا شکست نادیده گرفته شدن این فیلم سیاه از سوی یک جشنواره غربی تا حدودی جبران شود!

نوع پوشش مریم پالیزبان، بازیگر نقش اول زن این فیلم بیش از سایرین جلب توجه می کرد.

فیلم لانتوری که در جشنواره امسال نیز با انتقادهای بسیاری به دلیل محتوای سیاه آن مواجه شد با این حال نتوانست نظر جشنواره برلین را هم جلب کند و به نوشته سایت دویچه وله، فیلمی که با سروصدای زیاد در جشنواره فجر اکران شده بود، در برلین به بایگانی جشنواره پیوست.

در ادامه بخشی از نقد دبورا یانگ منتقد آمریکایی بر این فیلم را که در هالیوود ریپورتر منتشر شده، بخوانید تا مشخص شود این کار برای جشنواره های خارجی تدارک دیده شده تا چهره ای زشت از ایران را نشان دهد.

یانگ در نقد خود نوشته است: ..درمیشیان.. با «لانتوری» یک قصه را چنان شوک‌برانگیز روایت می‌کند که تقریبا تماشای آن را غیرممکن می‌سازد. داستان، داستان یک عضو تبهکاراست که یک فعال اجتماعی زیبا را محاکمه می‌کند و خود را با این فریب می‌دهد که مرد مورد علاقه‌اش احساس او را بفهمد و در نهایت بدترین راه ممکن را برای هر دو بخش ماجرا انتخاب می‌کند. پس از گذشت یک ساعت آزاردهنده با تدوینی بازیگوشانه، فیلم جنبه تاریک خود را که به اسیدپاشی مربوط می‌شود، رو می‌کند. جنبه تصویری فیلم پس از این برای افراد دل‌نازک اصلا مناسب نیست.

در ادامه نقد آمده است: مجازات بصری و احساسی تماشاگر فیلم با صحنه‌هایی بی‌رحمانه در پایان فیلم ادامه پیدا می‌کند. این صحنه‌ها مربوط به محاکمه قضایی است و کاری می‌کند که بیش‌تر تماشاگران که در صندلی‌های‌شان فرو رفته‌اند، از خودشان سوال کنند تا کجا می‌توان خشونت را بر پرده تصویر کرد. درمیشیان از مرزی که مخاطبان می‌توانند تحمل کنند، عبور کرده است. ..جشن خشونت در «لانتوری» زیادی واقعی است و نمی‌توان آن را تصویری کارتونی فرض کرد و از آن عبور کرد. این سینما به شدت ناراحت کننده است و نمایش آن در خارج از جشنواره‌ها تقریبا ناممکن است.

از دیگر مشکلات این است که فیلمنامه می‌خواهد همه جا باشد و تلاش دارد تا خیلی‌چیزها را هم‌زمان مطرح کند و نتیجه چنین کاری از دست رفتن تمرکز است. حقوق زنان، طبقات مرفه و محروم، جرم و مکافات، عشق و خیانت. در میان همه این مسایل، پیدا کردن موضوع اصلی فیلم به کاری دشواری بدل می‌شود.

فیلم از جایی آغاز می‌شود که همان بازیگران “من عصبانی نیستم” فیلم قبلی درمیشیان، یعنی نوید محمدزاده و باران کوثری به عنوان دو عضو اعضای باند لانتوری که در تهران وحشت ایجاد می‌کنند، جلوی دوربین می‌روند. آنها کارشان را با کیف قاپی و زورگیری از بچه‌ پولدارهای تهران در اتومبیل‌های گران شروع می‌کنند، بعد ماشین می‌دزدند، اخاذی می‌کنند، باج خواهی می‌کنند و به آدم ربایی و مواد مخدر روی می‌آورند. آنها با تکبر و غرور با چاقوی ضامن‌دار، خنجر و چاقو در خیابان‌های شهر راه می‌روند. یک روز پاشا که نقشش را محمدزاده بازی می‌کند در اجرای تماشایی دیگرش، کنترلش را از دست می‌دهد و قربانی مورد نظر را می‌کشد.

گفتنی است علاوه بر انتقادها به نوع نگاه فیلم به مسایل اجتماعی و سیاسی ایران، انتقادها در جشنواره فجر امسال به پوشش یکی از بازیگران این فیلم یعنی نوید محمدزاده متمرکز بود، او که نیز در نوع و انتخاب لباس برای حضور در جشنواره های مختلف برای خودش نابغه ای است امسال هم در جشنواره فجر جنجالی به پا کرد.

این فشارها تا حدی پیش رفت که طلیعه ایمانی [اینجا بخوانید] طراح لباس وی را مجبور کرد تا درباره لباس های او توضیحاتی بدهد که حتی توضیحاتش نیز با اقبال جامعه ایرانی مواجه نشد.

در ادامه می توانید لباس های او را در جشنواره های مختلف ببینید.

176/