شادترین و غمگین ترین استان های ایران

در این مطالعه 27 هزار و 813 نفر از افراد دارای سن 18 تا 65 سال در سطح کشور ایران از نظر “میزان شادکامی” مورد مطالعه قرار گرفته اند.

اکثر افراد مورد مطالعه در گروه سنی 18-25 سال بودند. میانگین سنی افراد مورد مطالعه میانگین تحصیلات خود را 11 سال گزارش کردند. بیشتر افراد شادکامی خود را “نه زیاد/ نه کم” (39.3 درصد) و “کم/ بسیار کم” (35.4 درصد) ارزیابی کردند و میزان شادکامی در سطح “بسیار زیاد” تنها 3.0 درصد گزارش شد.

نتایج تحلیل این مطالعه که هفته نامه معتبر سلامت در شماره اخیر خود آن را منتشر کرده است نشان می دهد 5 متغیر “رضایت از زندگی، میزان ورزش هفتگی، میزان خوش بینی به زندگی، شادکامی همسر و نداشتن سابقه بیماری عصبی” در مجموع 54 درصد شادکامی آنها را به طور معناداری تبیین می کند.

بر اساس یافته های این تحقیق، استان های زنجان و یزد به ترتیب بالاترین (3.69) و پایین ترین (3.12) میانگین امتیاز شادکامی را داشته اند. استان های زنجان، گلستان، بوشهر، هرمزگان و کردستان از میزان شادکامی بالاتری از خط میانگین برخوردار بودند. طبق این گزارش، استان های یزد،کرمانشاه و خراسان رضوی، غمگین ترین استان های ایران هستند.

شادترین و غمگین ترین استان های ایران کدامند؟

نتایج حاصل از سنجش اثر عوامل مختلف بر میزان عدم شادکامی افراد مورد مطالعه نشان داده است که:

– با افزایش هر یک سال به سن افراد، یک درصد از شادکامی آنان کاسته می شود. این یافته برخلاف نتایج مطالعه ای است که اکثر افراد مسن بسیار یا نسبتا شاد هستند و با بالا رفتن سن شادکامی آنها افزایش می یابد.

– افراد مطلقه،بیوه و متاهل سطح شادکامی کمتری نسبت به افراد مجرد داشتند. به بیان دیگر، افراد “مطلقه یا بیوه” و افراد “متاهل” به ترتیب به احتمال 1.70 و 1.11 برابر، سطح کمتری از شادکامی نسبت به افراد مجرد داشتند.

– سطح تحصیلات نیز ارتباط معناداری با میزان شادکامی فرد داشته و افراد در سطوح تحصیلی پایین تر وضعیت شادکامی نامناسب تری داشتند.

– افراد خانه دار، شاغل و بیکار نسبت به دانش آموزان و دانشجویان سطح شادکامی کمتری را گزارش کرده اند و به ترتیب 1.39 ، 1.32 و 1.40 برابر این احتمال وجود داشته که سطح شادکامی پایین تری داشته باشند.

– افراد در سطوح پایین تر اقتصادی در مقایسه با افراد در سطوح اقتصادی “خوب یا بسیار خوب” به صورت معناداری وضعیت شادکامی خود را کمتر ارزیابی کرده بودند.

– افراد با سطوح پایین تر سلامت در مقایسه با افراد سالم تر، به صورت معناداری شادکامی خود را کمتر ارزیابی کرده بودند. ابتلا به بیماری مزمن تاثیر چندانی بر میزان شادکامی نداشت.

– ساکنان شهرهای درجه 1 و درجه 2 نسبت به ساکنان شهر درجه 3 دارای وضعیت شادکامی نامناسب تری بودند.